Annesinden gördüğü yöntemle yıkıyordu oda umutlarını …
Deterjan yoktu aslında ve hatta belkide su bile yoktu kötülükleri silmek için geleceğinden …
Ama o yinede eline beline kuvvet çabalıyordu işte çocuk aklıyla …
Haklıydı ve hakkıydıda …
Belkide kırılırdı yaşamın mikrobu yıkamakla …
Belkide ….
Yüzünde hayat taşıyan kadınları sevdim ben .
Eski aşklarını bir bıçak soğukluğuna hapsedenleri değil ,
Acılarını yüzündeki fay hatlarında taşıyanları .
Dudaklarındaki yarayı rujun iki kat dibine hapsedenleri değil ,
Gururla yaralarını kanatanları sevdim .
Elleri çalışmaktan nasır tutanları ,
Çalışmaktan ve ezilmekten taşırken bir mısır çitinin altında beli kambur olanları .
Hayat kadınlarını değil , hayatın kadın omuzlarına yüklediği yükü kaldırabileni sevdim .
Namus sohbetlerinde çarşaf örtüneni sevmedim . Namusluca yaşamak için ve muhtaç olmamak
İçin şerefsizin lokmasına bedenini takas yapanı sevdim parayla Lidyalılara inatla .
Gözleri yorgunluktan şişen ve ayaklarındaki kara suları arıtıp da çocuklarına içireni sevdim akşam üstü çay tadında .
Ve dayak yemişte olsa kocasından komşu muhabbetlerinde mora boyanmış gözüyle gülebileni .
Geçmişini doktor yasaklamış olmasına rağmen sigara dumanına boğan yetmişlik kadınları .
Ve yetmişlik rakı sofralarında hayalinin kurulduğu o Afroditleri .
Yüzünde aşkı sevgiyi emeği taşıyan kadınları sevdim ben .
Sahtelikten uzak kaybettiklerini yanına kâr diye alanları .
Ah güzeller güzeli sevgilim.
Gülüşünden ruhlar geçer.
Günahlar dolanır o ateş kızılı saçlarına.
Ellerin pamuk tarlası, gözlerin bir göl yeşili.
Ah güzeller güzelim, sevgilim.
Sensizlik akıl dışı bir olgu
Fakat seninle olmak delilik.
Bu denklemin altında ezildi aciz beynim.
Ah sevgilim.
Ölünce yanına gelir miyim ki ?
Yoksa seninle olmak için hayali bir yaşamda
Nefes almak mı lazım ?
Saat 01:38
Herkes senin olmadığını söylüyor şu zamanlar.
Seni görmemeleri veya duymamaları senin olmadığını gösterir sanki.
Anlayamıyorum ve anlatamıyorum bunu bir türlü.
Bütün inançlı insanlar görüyormuş gibi tanrılarını, senin varlığını reddediyorlar.
Onlar görmedikleri, duymadıkları bir şeye böylesine tutkuyla bağlıyken
Neden benim seni sadece sevmemi yadırgıyorlar?
Dedim ya anlayamıyorum.
Biraz uyumalıyım hadi sende uzan yanıma.
Gözlerimi yumdum , kör oldum …
Karanlık biraz huzur biraz hüzün
birazda yüzün sanki …
Ellerimi kanatan cam kırıkları değil !
Gözlerimden akan kristel göz yaşlarım …
Bitkinim …
Yaşamak istemediğim her ana inat yaşama sevci biraz …
Belki biraz sen …
Kulaklarıma basıyorum avuçlarımı …
Duymuyorum geçmişin haykırışlarını …
Yorgunum …
Fırtınalarda yırtılmış yelkenlerim …
Ve acı sızıyo, adı kalbim olan geminin güvertesine ,
Kaptanı benmiyim ?
Sensizliğin sularında parçalara ayrılan geminin …
Dudaklarımı kesiyorum en dibinden jiletle …
Söyliyemediklerim belki fırlar he bu sefer içimden …
Tamamen sen !
Baştan aşağıya , yedi ütopyada , sonsuzlukta ,
sanırım son’da …
İşte sen , evet orda karşımda ,
Ve sen körelmiş gözlerimin kapak baskısında ..
Sen duymaz kulaklarımın iç yankısında
Evet sen kopmuş dudaklarımın hecelere bölünen kan pıhtısında …
Sen yeniden yaratılışımın hamurunda !
Çığlığım duvarlarına tırmanırken, daha çok yerin dibine girdi cümlelerimin özneleri.
Onlardı tüm suçlu ve cümlelerim, kırbaç kıvamıyla yalayamadı tenini.
İşkencenin nedenine işkencenin tadını katamadım.
Bana bunlar yüzünden deli dersiniz yada suskun .
Asla !
Susmuyorum sadece sanırım içimden konuşuyorum .
Melek; gözlerimin içine sız ve oradan kalbime damla …
Ruhum azat edilsin varlığınla …
Ve her cümleme yerleş …
Orası senin evin …
Orası senin …
Melek; parmak izlerime otur …
Tenin olsun her dokunuşum …
Her yerde izin olsun …
Avuçlarımın içine mum gibi dikeyim seni,
Ebesi ben olayım bu hüzün oyununun …
Melek; sakallarıma sinsin kokun …
Hiç hasat mevsimi olmasın ondan sonra
Ve ondan sonra her mevsim bereket açsın yüzümde …
Aynaya bakında sen olsun siluetim, sen koksun terim .
Melek; gir damarlarımdan bu aciz halimde bir serum gibi .
Parçala hatta tenimin kavruk rengini .
Ne olur ?
Sen işleyeceksen etimin bir yerine,
Birazda acı olsa ne olur ?
Melek; zaman gece şimdi burada.
Göz kapaklarımın iç astarına iğneledim bende kalan gülüşlerini …
Ve senin mutluluğun ile yumuyorum her an ben gözlerimi …
Kalemimden
Gözlerinin bebeğine kertilmiş olsa göz bebeğim …
Uyusa senliğinde benliğimin var olmaya çalışan kişiliği …
Ellerim gömse parmaklarımı saç diplerinin gölgeliklerine ….
Bir dua karalansa dilimin tüyü bitmiş yetimliğine …
Ve dudaklarımdan intihar eden her sözcüğün aslında adak olduğunu bilsen güzelliğine …
Soluğum savrulsa nefesinde … Ulaştığı diyar yar olsa sadece …
Yatsa çocukluğum olgunluğunun dizinde ve parmak izlerin yer etse,
gözümün dizine bıraktığı ahmak ıslatan yağmur çiselemelerine …
İyi geceler demek temenni mi yoksa gece zaten seninle varlığınla iyi mi ?
Bilmemek cahillikten mi yoksa cahillik senin varlığını bunca zamandır bilmemek mi ?
Kalemimden …
Kendini kaybetmişliğin kuytusunda kendini yeni tanımış olmanın telaşı ve o şaşkınlığı biraz …
Vay be ne adammışım ben …
Vay be …
Ruhumun bir kenarına gizlenmiş bir sihirden ötesi değildi huzur …
Oysa ben daha yeni öğreniyordum 62 den tavşan yapmanın ilizyon olmadığını …
Ve yalnızca kendini kandırabilen yalancının bırak yatsıya kadar yanmayı , kibritin kıvılcımı ile bile sevişemiyen mumuydum ..
Sölenen bütün şarkılarda ben bir parça mutsuzluğu bulurdum …
Elime yüzüme bulaştırdığım bir işim bile olmadıki, dikili bir fidanım olsun bu kurak yüreğimde …
Biri bir resim çekti …
Ben ona baktım …
Resimde bir şey vardı …
Ben huzur sandım …
Yanılmışım …
Yanlızlıkmış …
Kalemimden …
