Yıllarca yalnız yaşamış bir kadın olarak, bulunduğun ülkenin kadınlarının birbirine karşı garip davranışlarından bahsetmek istiyorum bugün.
İyi bir gelir seviyeniz varsa, kişilik yapınız diğerlerinin düşüncelerine önem vermeyen, isteklerinin üzerine ısrarla giden bir özellik gösteriyorsa mutlu olmamanız için bir sebebiniz yoktur..
Yağmurun şiddeti gittikçe artıyor, kadın gece atılan tokatın halsizliğiyle, yağmura bakıyordu..Herşeyde bir hırs, karşı konulmaz bir kin vardı, doğada bile..Yağmurun şiddeti onu yediği tokattan daha çok acıtıyordu.
Geçmişini düşündü, ve kendine verdiği sözleri..Bir gün acı çekerse eğer, hayatının en mutlu olduğu günlerini not edip, acı çekme anında okuyacaktı..Kadın kendini teselli etme yöntemlerini daha küçük bir kızken bulmuştu..Kadınların mutsuz olduğu bir ülkede bir tek o mu mutlu olacaktı..
Kadın, her zamanki korkularını yaşamak üzere uçaktaki yerini aldı.İşte yeşil gözlü, hafif kumral, beğenilerin oldukça üzerinde o adam, tam yanındaki koltuğa, hafifçe gülümseyerek yerleşti. Bu olmamalıydı..
Uçak korkusunu bastırmak üzere küçücük karnına taş gibi korseyi geçirmiş, kıpırdayacak hal bırakmamıştı kadın..Çünkü her uçak kalkışında, kontrolsuz nefes alış verişleri onu ele veriyordu..
Bugün dolabım geldi aklıma ve dolabımda bulunan elbiselerim..
Kuru temizlemeden alıp tozlanmasınlar diye naylonlarıyla dolaba özenle yerleştirdim, orada astığım yerde, öylece duruyorlar şimdi, kilometrelerce uzakta..
Onları görebiliyorum, yuvarlak camdan küreye bakan bir cadı gibi..Ne özel günler, ne özel anlar için almıştım onları.. Görevlerini tamamlamış gibi, hayatıma katkıları bitmiş gibi, benim bedenime göre yapılmış, kenarından köşesinden bir kaç dikişle, uydurulmuş..
85 Yaşında, beyaz saçlı, mavi gözlü, kızarttığım sigara böreklerini götürdüğümde, yüzüme kapıyı çarpan kadın..
Bep le maceramız böyle başladı. Kendisi son derece katı, sert bakışlı, aslını sadece filmlerden tanıdığım, gerçek olduğuna inanılması mümkün olmayan bir kadın..Daha önce kimsenin komşum olması için çabalamamıştım, demek ki hayat bazen hiç yapmayacağı işleri yapmaya zorluyor insanı..
Sabahları yataktan kalktıktan sonra saça şekil vermek ayrı bir zevk midir, yoksa saç toplanması gereken, oldukça zamanımızı alıp günü kısaltan saçaklarımız mıdır?
Özenle hazırladığım saçlarıma son düzeltmelerimi yapıp kendimi Cadde ye attığım o gün garsondan istemediğim, portakallı saç modeli hiç fena olmamıştı aslında..
Kız arkadaş toplantılarına istemeyerek katılmışımdır hep, ama yararları büyüktür. Toplum içinde hitab etmeyi öğrenebileceğin bir yerdir..
Genelde bu gibi ortamlarda dedikodular yapılır, moda dan konuşulur.Çok yakından takip etmeyenler ve kılığı pek güzel olmayanlar sessiz kalmayı tercih ederler. Markalı bir don bile giysen, kendine güvenlisindir.. Kimbilecek senin donunu, ama senin için bunların hiçbir önemi olmamalıdır. Çok sayıda idealist olanlar gelir bazen, onlara gittiğin yerleri, yediğini içtiğini anlatmak zordur. Çok sıkı eleştirirler gelir, sen bile anlatmaktan keyif almaz hatta kusmak istersin o an yediklerini..Oysa ki şeklen de olsa belki de amacın yediğin yemeğin tabaktaki duruşunun bir sanat eseri olduğundan bahsetmektir. Herkesin ilgi alanı başka tabii..
Kim demiş, o seni sevmedi, diye,
Yıllar sonra dönen, o değil mi.
Bir zamanlar senin tutamadığın,
Eli tutan el, başkasının değil mi.
Yüzüne baktığında, senin olmadığını bildiğin,
Sana, şimdi uzanan el, onun değil mi
Ona uzanmak istesen de
Belindeki el, başkasının değil mi..
Sirkteki develere bakarken, develerin etrafında çevrili bulunan elektrik tellerine tutunmuş, zangır zangır titriyordu.
Sonra o zavallı hayvancıkların neden geride durduklarını ve uzattığı otu yemek istemediklerini anladı.
Tellere, elektrikli olduğuna dair herhangi bir yazı yapıştırmadıkları için, deve kadar aklı olmayan insanlara kızdı..Güçlükle kendini toparlayarak ”Bir de şu küçük atlara bakalım” dedi, yanındaki misafirlere..İnsanlar, neden sirke giderlerdi, onlarca tutsak hayvanın, eğitmenler tarafından gereğinden fazla aç bırakılarak ya da dayak yiyerek, öğretilmiş sınırlı hareketleri yapmaları, başarı mıydı..Onları seyrederken aldıkları zevk, neye eşdeğerdi, bunu düşündü, ayağıyla bastığı hakedilmiş at pisliğini temizlerken..Atları koşarken hayal etmişti hep, yeleleri rüzgarda dalgalanırken..Hatta, bazen saçlarını açar, rüzgara bırakır, kendini at gibi, özgür hissetmek isterdi..Hemen o büyük, siyah paçalı ata ilişti gözü, yeleleri birleştirilerek rasta yapılmıştı, at bile atlıktan çıkmış, rahmetli Bob Marley grubundan gitariste dönüştürülmüştü..Fillerin bulunduğu arabaya geldi, uzun hortumunu çıkaran fil, öyle alışılmış, öyle direk bir hareketle bulunduğu yerin penceresini kapattı ki, sizi görmek istemiyorum, der gibilerden, hatta filin bu hareketinden sonra, yeterince göremediği için, ona insanmış gibi, bağırmak istedi..O, kedi ya da köpek severlere de kızardı, önlerine koydukları yiyecekle, avlanma zevklerini bile ellerinden alıvermiş, onları evde büyüyen tembel yaratıklara dönüştürmüşlerdi..Hatta köpeği masaya gelmeden, yemek yemeyen aileler vardı.. Hayvanları evcilleştirmek isterken, onlara katılan kişilik, sadece insanların bencillikleri, olabilir miydi..Doğanın özünü seviyordu, kendine özgü insanları sevdiği gibi, bırakın hayvan doğayla başbaşa yaşasın, diye düşündü..Asıl sirk hayatın içindeydi, izlemek için para ödemeye gerek yoktu.. Hüzünlü bir şekilde el sallayarak ayrıldı oradan, suçlu yine kediydi..
Küçük kız, tüm merhametiyle, babasının aldığı beyaz tüylü minik ayısının, üzerini örterken, annesinin, hayata veda mektubu yazdığını nereden bilecekti.
-Canım eşim, çocuğum sana emanet, artık bu sıkıntılarla yaşamak istemiyorum. Benden sonra evlenirsen, kızıma kötü davranmasın, gözün üzerinde olsun. O benim herşeyim. Hoşçakal.
Küçük kız odasının kapısını açtığında güzel yüzlü annesi bır hışımla mektubu buruşturdu.
