bildirgec.org

Durup düşündü bir gece…Yaşadıklarını,sevinçlerini,hüzünlerini,nereden nereye geldiğini…

‘Çocukluğum ‘ dedi önce…Mutlu huzurlu sandığı çocukluğu.Hiçbirşey anlamıyordu ki o zamanlar.Bir oyuncak yetiyordu yüzünü güldürmeye.Oysa şimdi düşünüyordu da o zamanlar da yalnızmış.Kandırıldığı küçük mutlulukları,oyunları varmış.Adı üstünde çocukluk işte…
Gençliği geldi aklına birçok sıkıntıya ailesi ile birlikte göğüs gerdiği ama yinede kimseye yaranamadığı o ziyan olan yılları.Ne olursa olsun kıyamadığı ailesi…Yaşıtları gibi olmamıştı hiçbirzaman hayatı.Hep yarımdı yaşadıkları.Gençlik dedikleri o yıllarını, yaşıtlarıyla eğleneceği,aşkı tadacağı,geriye dönüp baktığında ne yıllardı diyeceği zamanları sıkıntı ve mutsuzluk üstüne kurulmuş,eksik kalmıştı.Gözünden süzülen iki damla yaş boşa geçen keşke dolu o yıllaraydı…

Sadece hayalleri vardı ona huzur veren.Belki diyordu hatta çoğu zaman emindi evlenince diğer yarısını bulduğunda değişecekti herşey .bu hayalle tutundu hayata,bıkmadı,yılmadı direnmekten.
Gün geldi ve doğru sandığı insanla bir hayat kurdu kendine.Masal gibiydi günleri.

Güneş bıkmadı yeryüzünü ısıtmaya..ay bıkmadı özüne rağmen aydınlatmaya..yıldızlar bıkmadı parlamaya..ben yaşamaktan!

Zaman yorulmadı akıp gitmekten..deniz yorulmadı dalgalarını bir ileri bir geri sürmekten..
Rüzgar yorulmadı aynı yerlerde yeniden yeniden esmekten..ben yaşamaktan!

Gece gündüz,sessiz yada gürültülü,şaşaa içinde sade,arı ve kirli…her şey hiçbir şey ikilem..çözülemeyen; ben yaşam!

Duygular..tiyatro eserlerine benzetildi,ezgisi hiç yazılamamış şarkılara,uçsuz bucaksız ummanlara,gökyüzüne,çiçeğe,el değmemiş ormanlara,güle…o kadar çok ki…benzemedi beceriksiz figüranlara,alalade şarkılara,sınırlı çitlere,ezip geçilen çimene,böceğe,ellenerek büyüyen bir yosmaya,dikene…o kadar yok ki…sanki herkes yüce,onların hissettikleri de!
Benzemedi ben;benzemedi yaşam!

Yaşadığımız zaman, artık anı yaşamaya müsait değil. Hep bir adım ilerisini hesaplamakla geçiyor attığımız her adım. Riskler faktörünü, lisede matematiği ancak iki olarak kotarabilmiş olsak bile ışık hızıyla hesaplamayı becerebiliyoruz çoğumuz.

Nereden ileri geliyor ki bu kadar hesap kitap sistemi kurma gereği? Her ne kadar bangır bangır bağırsalar da teknoloji çağındayız hız çağındayız diye, hiç bir şey kolaylaşmıyor hayatımızda. Bilakis; giderek dakikalar yetmez oluyor planlarımızı gerçekleştirmeye. Üçte ikisi bilemedin üçte biri hep yarınlara kalıyor planlarımızın.

oğlum hayatta olduğun için teşekkürler

Bu hafta özürlüler haftası,bir çok özel ve tüzel kurum bu konuda etkınlık yapıyor ve kutluyor.yerel kurumlar yemek,akülü sandalye,işitme cihazı dağıttı,müzik ziyafetı,vapur gezısı vs.düzenledi.bu konuda yüreklerini koyarak çalışan özürlü ve yakınlarına ve bu alanda istiyerek katkıda bulunan herkese kendı adıma ,oğlum adına teşekkür ediyorum.
”var olmak bir mutluluksa özürlümde mutlu,
yaşamak bununla anlamlı ise varsın böyle geçsin yaşam,
her şeye rağmen yaşam var olmaktır”anlayana.