Güneş bıkmadı yeryüzünü ısıtmaya..ay bıkmadı özüne rağmen aydınlatmaya..yıldızlar bıkmadı parlamaya..ben yaşamaktan!Zaman yorulmadı akıp gitmekten..deniz yorulmadı dalgalarını bir ileri bir geri sürmekten..Rüzgar yorulmadı aynı yerlerde yeniden yeniden esmekten..ben yaşamaktan!Gece gündüz,sessiz yada gürültülü,şaşaa içinde sade,arı ve kirli…her şey hiçbir şey ikilem..çözülemeyen; ben yaşam!Duygular..tiyatro eserlerine benzetildi,ezgisi hiç yazılamamış şarkılara,uçsuz bucaksız ummanlara,gökyüzüne,çiçeğe,el değmemiş ormanlara,güle…o kadar çok ki…benzemedi beceriksiz figüranlara,alalade şarkılara,sınırlı çitlere,ezip geçilen çimene,böceğe,ellenerek büyüyen bir yosmaya,dikene…o kadar yok ki…sanki herkes yüce,onların hissettikleri de!Benzemedi ben;benzemedi yaşam!Basitti karmaşanın özü,basittik abarttık kendimizi ve üstün gördü her canlı bir diğerinden diğerini..Bunlar da yetmedi…bencildik..yok etmek ile var etmeyi bir eyledik..belki de birdi.Ben yaşam;hangimiz üstündü?hangimiz bencil?hangimiz vardı yok?hangimiz yoktu var?
