Yeni yıla girmeden önce hepimiz şansımızı çeşitli yollarla deneriz. nedeni; yeni yılın şans getireceğine inandığımızdandır. hiç oynamadığımız kadar şans oyunu oynarız ve almadığımız kadar piyango bileti alırız.
Kızgın suların üzerinde yürüyorum. Sessiz sakin bir durgunluk… Dört yan yakamoz desem, yalan değil…
Benim için farklı desem, hiç yalan değil. Ben, sürekli aşk arayan kadın olmadım. Yazmamışlar/ yazmamışım’ diyerek çekilen kadındım. Sustum. Pus oldum. Özlem Tekin’in yazmamışlar şarkısını söyleyen/ içselleştiren kadındım.
Sesi içinde yankılanan, kendi sesinden dünyanın sesini duyamayan kadındım. Şiir yazan, çizen, bakan, düşünen kadındım. Kadınlığı, içinde patlayan kadındım. Bu dünyaya uzaktım, çok uzaklara ise çoktan yakındım; doğuştan böyleydim.
Uzakları yakınları, buradakilere benzemeyen kadındım. Sustum, pus oldum. Konuştum, gördüm ki; şarkılar dahi daha coşkulu insanlardan; biz öylesine yüzeyselleşmişiz ki, sussak kâfi gelir yüreğe…
Requem- filozofumdu. ‘Var mı böyle biri, gerçek mi acaba?’ dediğimdi…
Sebep benim, kalmasına da gitmesine de.
Tanıdığım ilk gün -deli etkilendik.- O etki büyü gibiydi. Gitti, aradan iki yıl geçti. Etkisi azaldı, bitti hatta desem; yalan! Yok öyle birşey.
Sanki kopmadık. Sanki parçalanmadı, evrende atomlarımız farklı kıtalara dağılıp, birbirimizi unutup, yaşama öyle ediyor olduğumuz, yalan!
Ankara. O şehir ki, her gün sokaklarını arşınladığın, bir ton gereksiz adamla karşılaştığın şehrin… ‘Her küçük adım, uzak diyarların sebebi değil mi?’ Görülmez mi o kalp- o ruh- o yürek/ o tutku tekrar?
http://parabende.blogcu.com/unutulmaz-bir-ask-hikayesi_2325471.html
Çok erkendi uyandığımda. Karnım ağrıyordu. Kendimi iyi hissetmiyordum. Aynanın karşısına geçip biraz düşündüm. Hazırlanıp çıktım.Soluksuzdum.Kan dolaşımım yüksekti. Aşıktım. İremin doğum günüydü….
Hala çok erkendi. İlkokula başladığım günki gibi hissettim kendimi.Kendimi ; kendimde hissetmek için iki carlsberg içtim. Önceki geceden beri içiyordum zaten. Hediye seçmek için hep geç kalmışımdır.Ve hep yeteneksizimdir. Çok uğraşmama rağmen aldığım hediye yeniden ve yeniden basitti. Bir adüsyon kağıdına bir şiirin atom bombası yemiş halini yazdım. Hediyeyle birlikte aynı pakete koydum. Vapura uzanırken küfrettim. Temmuz ayını sewmiyordum. Eğer istanbuldaysam yazların hiç bir kısmını sewmiyordum zaten.. Yol çok uzun duruyordu. Belkide gitmemeliydim. Geri dönüp uyamalımıydım? Karar veremiyordum. Aşk başka neydi ki?
http://www.internethaber.com/news_detail.php?id=103065
http://youtube.com/watch?v=ItzQAHGFCto
