bildirgec.org

Karşınızda Pingo!

Eskiden sanal bebekler vardı, ve ben onları hiç sevmedim…

Ben bir Tamagochi katiliydim! Bu itirafı neden yaptığımı merak edenler için şunu diyebilirim ki bu çılgınlık geri geliyor! Pingo isimli bu “deskfriend” zamanında bir hastalık halini almış sanal bebeklerin tüm özelliklerini fazlasıyla taşıyor. Ama çok daha fazla gelişmiş özelliği de var! Bunlardan en radikalı bu sanal bebek artık yürüyebiliyor! Hem de kör şekilde değil, çevresini dikkate alarak. Ayrıca sizin hareketlerinize tepki verip günlük işlerinizde size yardımda edebilmekte… Şaşırtıcı şekilde diğer Pingo kullanan ve facebook sayfası olanlarla etkileşime geçebilip, onu sevdiğinizde farklı kızdığınızda farklı tepkiler verebiliyor. Ayrıca onunla konuşabiliyorsunuz! Her ne kadar çoğunluğu sizin komutlarınıza dayalı bir monolog olsa da sözünüzü dinliyor. Onun bir nevi karakteri var! (detaylı özellikleri aşağıda)

Sigara Yasağı Kanununa ilginç ve eğlenceli bir tepki

“Sigara yasağını çıkarana selam söyle! Yanlış Yapmış”
Manavgat Televizyonu‘nda yer alan habere göre Manavgat Kapalı Çarşı Dernek Başkanı Duran Açıkgöz, sigara yasağını anlatan Manavgat Belediyesi görevlisine böyle tepki gösteriyor:
“Sigara yasağını çıkarana git selam söyle. Yanlış Yapmış.”
Emin Yeşil tarafından Kurgulanan ve Akif Ertuğrul ışık tarafından görüntülenen haber Sahil TV görüntüleri ile Manavgat1.com‘da şöyle yer almış.
Sigara Yasağına İlginç Tepki

Bir çeşit tepkimeler silsilesinin tam ortasındayız kader dedikleri bu olsa gerek girdilerin çıktıya eşit olduğu kimyasal fiziksel ruhsal her ne boksa bir reaksiyonun içinde can veriyoruz
Değişti sandığımız sadece öne getirdiğimiz yada ötelediğimiz cilveli şeyler ama hepsi bu kurulu düzenin bir parçası
Uzaktan bakınca komik içinde iken ise dayanılmaz üzüntü verici bir şey

Toplumsal ve gerici güçlerin, bu güçlerin günde on defa kafanıza vura vura sizi tutsak ettiği yapının dışına çıkma dürtüsü; söz konusu yapının kendisi kadar yapışkan, ve karakterde “fala inanmam, ama falsız da kalmam” şeklinde bir mezbelelik yaratan canayakın bir tepkidir. Bu tepkiye teslim olmak, doğduğuna pişman ettirir insanı. Doğmamış olmak ise, olabilecek en korkunç tutsaklıktır. Artık ölme özgürlüğünüz bile yoktur.

Konuşamamaya başladığında, önce kendisini ayakları dengesiz bir masa gibi hissetti. Cümle yapısı bozulmamıştı, ancak artık yeryüzüne denk düşmüyordu. Sinir bozucuydu. Sanki bundan sonrası insan eliyle kontrol edilebilir birşey değildi. Altındaki toprak kayarsa ne yapardı, ne olurdu bilemiyordu. Ve bu karanlık içinde yuvarlanmak istemiyordu. Daha detaylı düşününce; sadece hislerine aracı olan dili değil, beraberinde bir amacı olduğu hissini de kaybetmişti.

Bugün(18.02.2009) Ahmet Altan’ın taraftaki köşe yazısını okuduktan sonra, bir sessizlik çöktü üzerime. Kimseyle konuşmak istemiyorum, telefonlar çalmasın, insanlar halimi hatırımı sormasınlar, yalancı gülücüklere değil sahicilere bile tahammülüm yok…
Çünkü ben küstüm, oynamıyorum…
Kabullenemiyorum…

Tamam, kabul ediyorum, o çocukların bir çoğu zehirleniyorlar, bir çoğunun annesi, babası , bir abisi, komşusu, ya da vs si, onlara bir şeyler anlatıyor. Kafalarını dolduruyorlar. Tamam, o çocuklar yanlış bir şey yapıyorlar. Tamam, asıl onları dolduranlarda suç , onları kullananlarda. Ama içimdeki ses bas bas bağırıyor, ben susarken! Bunun başka bir çözümü olmalı!

Savaşa Karşı atılmış bir taş

Bu bozuk düzene, Gazze’de yaşananlara, bir nebze olsun tepki koyabilmek adına bir web sitesi kurduklarını söyleyen öğrenciler tarafından kurulmuş bir tepki sitesi…

SOYKIRIMA belki bir ses belki de çogunlugun gücü olması maksadıyla kurulmuştur.

Sesinizi duyurmak,tepkinizi koymak için :
http://www.direnfilistin.com

Facebook Gurubu

Tanklara karşı ancak taş atan bir halka destek olmaktan zarar gelmez.

Ne umutlar verdik dünyaya gelirken, bizden beklenilen roller vardı. İyi evlat olacaktık, sağlıklı doğacaktık. Çok çabalayıp, emek verdiler, sağlıklı olmamız içine ne gerekiyorsa onunla beslendiler. “Aş” erdiler, sancı çektiler, kaç tekme atıp canlarını yaktık. Dünyaya geldiğimizde bu acıların hesabını bize sormadılar. Hemen kucağına alıp mutluluğa gark oldular.Anne işte! Karşılıksız sever, dünyaya eksik gelmişsen, eksiğinin yerini alırlar. Olmayan uzvun olurlar. Bir anne tanıdım diğer anneler gibi gül kokulu, beyin özürlü olarak dünyaya gelen çocuğuna ömrünü adayan. Çocuğunun karnını doyurmadan kendisi yemeyen, onu uyutmadan uyumayan tıpkı diğer anneler gibi bir anne.Sevgi ilaç, sevgi ekmek, sevgi nefes…Çocuk yirmi yaşına gelmiş bir delikanlı ama ne çevresindekileri ne de kendini bilmiyor. Bariz ve farklı olarak tepki verdiği tek olay ezanın sesini duyması oluyor. Bayram yapar gibi ezan bitene kadar kendini bir sağa bir sola hızlıca sallıyor ve anlamı olmayan ama melodik denilebilecek bir makamda ezana eşlik ediyor. Gördüğümde çok şaşırdım ve bakakaldım, etkilendim. Ezan sesi ile mutlu olup huşu içinde eşlik ediyor.Engelli çocuklarda bazı olağanüstü durumlar gözlenebiliyor ama bu şekilde sadece ezana tepki veren bir engelliyi daha önce hiç görmemiştim.
Onu gördükten sonra üzerinden beş yıl geçtiğinde yani bugün vefat haberini alınca sarsıldım. Her ezan sesinde onu andım beş yıl boyunca, bundan sonra anacağım gibi…25 yıllık bir yaşam, kendini bilmeden, sadece ezan…

Okula giderken giyerim Lee Cooper.
Dinlediğim grup Alice Cooper.
Kız tavlamak için
Lazım bana bir Mini Cooper.

Okulları bir eğitim kurumu olarak değil, piyasa yapma mekanı olarak görenler için.

Demlerim çayı akşamüstü.
Sönsün artık şu tütsü.
Okuldaki en sevdiğim yer
Sigara içtiğim Atatürk büstü.

Lise yıllarındayken bazı kendini bilmezler(ilk saçma şiirimde belirttiğim) Atatürk büstünün arkasına saklanarak sigara içerlerdi.

Maaşım iyidir,asgari ücrettir.
Yavrumun yediği bayat ekmektir.
Neyler bana küresel ısınma,
Hayat bizi daima terletir.

http://www.eminimsi.com/2008/05/09/show-must-go-on/

İlişki 5 evredir; “Dikkat çekmek”, “Gözdeki pırıltı nasıl okunur?”, “Kelime alışverişi”, “Dokunmanın dili” ve “Sevişmek”…

Bu tez, “Aşk Sinyalleri (Love Signals)”adlı yeni kitabı çıkan ve Center for Nonverbal Studies‘ de çalışan Antropolog Dr. David Givens‘ a ait.

Kitapta yeni tanışan iki kişinin birbirleri ile ilgilenmelerinin işaretleri ise şu şekilde anlatılmış;