bildirgec.org

değişik bir aşk itirafı.

belki mutluluğun resmini çizmeyi başaramadık ama her şeyin resmini çizmeyi başarabildik. aslında biz değil de howard hallis başardı.

her şeyin resmi

howard hallis canı sıkılan bir karikatüristti ve 2 yıl önce boş bir kağıda örümcek adamı çizmeye başladı. sonra örümcek adam’ın yanına diğer süper kahramanları ekledi. derken tüm din liderlerini, dini objeleri, müzisyen, çizgi film ve karakterleri, filmleri, dizileri, yarışma proğramlarını, efsaneleri, diktatörleri, önderleri, aktör ve aktristleri çizdi.

bireysel silahsızlanmayı savunan umut vakfı her sene 28 eylülde sessiz ayakkabıların yürüyüşü adlı bir etkinlik gerçekleştirir. bu etkinliğin yanı sıra bu sene bir karikatür yarışması da düzenliyorlar. şartnameyi buradan bulabilirsiniz. son katılım tarihi 19 ağustos.

Hz. Muhammed’in karikatürlerinin çizilmesinden sonraki durumu özetliyor

TİME dergisinin seçtiği 2006 yılının 10 karikatürü. Karikatürler bazen bir mesajı vermenin en etkili yolu olabiliyor. Tıpkı atasözleri gibi. Fakat kulağa değil göze hitap ediyorlar. Ayrıca zidanının kafa atma vakasını konu alan karikatürüde görmeden geçmeyin derim.

Çoğumuzun Bizimcity den tanıdığı karikatürist Salih Memecan a ait ,1974 senesinde yayınlanmış ilk kitabı olan ‘Kare Düşünceler’ burada…

Umut Sarıkaya’nın yazdığı hikayeler çok güldürücü,bir çok kopyası da çıkmaya başladı onun gibi hikayeler yazmaya çalışan. Ben karikaturlerinden çok hikayelerini seviyorum. Absürd komedi diyebiliriz sanırım tarzına.

Benim de söyleyeceklerim var kitabı 8.50 YTL ye satılıyor. Almanızı tavsiye ederim.

Bir örnek;

Aynı Biz burada otuziki erkek gittikçe birbirimize benziyoruz.
Farklı kültürlerden, farklı ailelerden, farklı çevrelerden gelen
kişileriz. Belki hiç istemediğimiz halde sırf ekmek parası için
bir araya geldiğimiz, başka bir ortamda karşılaşsak en ufak bir
muhabbet edemiyebileceğimiz bu adamlarla, bu ailelerimizden,
sevgililerimizden, dostlarımızdan çok gördüğümüz adamlarla sonunda
aynı olup çıktık. Kendimizin de farkında olmadığı yavaşça, sinsice
gelişen bir durumdu bu ama kaçınılmazdı. Olacaktı ve sonunda olacağına
varmıştı. Mimiklerimize, hareketlerimize kadar bile benzemiştik işte
birbirimize. Huy transferi başarıyla gerçekleşmişti. Emrah gibi
gülen, Selçuk gibi şaşıran, Ersin gibi konuşan, Yiğit gibi kızan
birbirinin aynı insanlar dolaşıyordu artık dergi koridorlarında.
Yazın sıcak çalışma gecelerinde yalnız donumuz değildi g.tümüze yapışan,
aynı zamanda dostlarımızdı da kalbimize yapışan… Dedim ya dostlarım
beğenilerimiz de birbirine benzemişti. Hatta şimdi sağlam kafayla
okuduğumda rezalet gibi gelen bir cümle önce yaptığım don-g.t, dost-kalp
benzetmesini yazar yazmaz ben çok beğenmiştim de neşeyle oda arkadaşım
Ersin’e göstermiştim. Tabiki o da beğenmiş ve beni bu benzetmeden dolayı
kutlamıştı beni. “Abi bu ne ya! Ses uyumu var abi bu cümlede şiirsel bir
tad barındırıyor.” diyerek cümleyi tekrar tekrar okuyor ve “mükemmel, mükemmel”
diye övüyordu. Aynı olduğumuz için ne yazık
ki ben de övmeye başladım cümleyi ve boku yedik. Yaman bir paradoks kapısı son
una kadar açıldı. Ben övdükçe, Ersin daha da övüyor, Ersin övdükçe, ben
alıyordum sazı elime. E tabi konu kısıtlı, bizim edebi dağarcık da haliyle az…
Ne kadar mükkemmel olsa da bir cümleyi, bir benzetmeyi ne kadar övebilirsin?
Kelimeler tükendi, cümleler tükendi, övme isteği tükenmedi. Ersin apansız “Umutcuğum
ben kız olsam var ya bu cümleye verirdim be verirdim!” diye haykırdı. Bunun
üzerine duramadım dostlarım duramadım, dur diyemedim deli gönlüme, zaten hava
sıcak olduğu için üstüm çıplak, ortam müsaitti. Aldığım gibi kağıdı elime
göğüslerime sürtmeye başlayıp, anlamsız sesler çıkarmaya başladım. Evet yaptım
bunu. İş iyice amacından sapmış, çığrından çıkmıştı, birinin bizi acilen durdurması
lazımdı. Biz birbirimizin elinden “bak şimdi napıcam, ver bak göstereyim” diye
kağıdı kapmaya çalışırken içeri diğer oda arkadaşımız Uğur Gürsoy girdi. Uğur
aklı başında, iyi bir hekimlik kariyeri olan ve bunu sürdüren aynı zamanda mizaha
gönül vermiş, naif, duyarlı biriydi. Tek kelime bile etmeden hızlı adımlarla
yanımıza doğru yaklaştı ve ikimize birden sıkı sıkı sarıldı. Uğur nasıl bir
coşkuyla geldiyse zıplayarak sarıldığı için ben dengemi kaybettim ve düşmemek
için geriye doğru bir iki adım attım. Fakat birbirimize çok sıkı sarıldığımız
için bırakamadım da… Odanın içinde yumak halinde bir tur atıp yere düştük.
Yerdeydik ama birbirimize halen sarılıyorduk. Ben bileğimi burktuğum için sinirlendim
ve sebebi o olduğu için Uğur’a “sana nooluyor oğlum ya. Hadi biz burada yıllardır
birlikte olan insanlarız. Benzeşimimizin altında zaman faktörü önemli bir rol oynuyor.
Sana ne oluyor! Daha geleli iki gün oldu, bi dur be adam, bi dur!” diye çıkıştım.
Sarılmasında en ufak bir gevşeme olmadan “ne var abi, ne var? Belki benimkinde de
zaman faktörü rol oynuyor. Sen nerden biliyorsun ki benim iç dünyamı, benim neler
yaşadıklarımı.” diye itiraz etti. Ersin ve benim böyle birşeyin imkansızlığı
konusundaki ısrarlı tutumumuz karşısında Uğur daha fazla direnemedi ve “eksik
kalmayayım istedim lan! Seslerinizi duyup da tee tuvaletten koşup geldim. Hata mı
ettim, Ayıp mı ettim!” diye gözyaşları eşliğinde yüreğini açtı. “Aha samimiyet,
işte samimiyet” diyip hemen sevdik Uğur’u. Uğur’a bir kaç kişisel özelliğini,
prensibini anlattırdık, sağolsun kırmadı anlattı hemen o özellikleri, prensipleri
benimsedik. Evet artık o da bize benzemişti. Bileğimin ağrısı hat safhaya varmıştı
. Ayak sağlığım açısında bir yere uzanmam lazımdı. Odadaki şezlong parçapincik
olduğundan en yakın şezlonga gitmeliydim. Ama bir yandan da bu sevgi yumağından da
vazgeçemiyordum. Resmen ikircikli duygular yaşıyordum. Duygu dünyam ile Fiziki
dünyam arasında bir tercih söz konusuydu. Kararımı verdim.Uygun bir dille beni
en yakın şezlonga, Memo’nun odasındaki şezlonga götürmelerini söyledim ama yumağın
duygusal dünyamdaki öneminden de bahsettim. Yumak halinde ayağa kalkıp, koridoru
arşınlayarak Memo’nun odasına girdik. Kahretsinki Memo fütursuzca uyuyordu, dürttük
olmadı, bağırdık tınmadı. Ersin “Bunun uyanacağı yok Umutcuğum, sen şöyle yanına
uzanıver, dinlen biraz” dedi. “Ya siz?” diyebildim sadece, sustular. Yavaşça
uzandırdılar beni Memo’nun yanına. “Abi gelin yer var burda, sığışırız. Bozmayalım
yumağı” dediysem de gelmediler. Tam kapıdan çıkarlarken “Ersin! Uğur!” diye
seslendim, dönüp baktılar. “Sağolun” dedim, başlarıyla onaylayıp çıktılar. Bundan
sonra olanları ben uyuduğum için sonradan Ersin ve Uğur’un anlattıklarından
biliyorum. Bu ikisi sarılarak Emrah’ın yanına gitmişler ve ona da sarılmaya çalışmışlar.
Emrah tersleyince onu kıskandırmak için hemen yanındaki Hakan’a sarılmışlar. Ama
Hakan kemikli bir yapıya sahip olduğu için gerekli randımanı alamamışlar canları
çok yanmış, zaten Emrah da bu durumu kıskamamış hiç, bırakmışlar Hakan’ı. Bir müddet
sonra Emrah bu ikisini çekmiş kenara bu hallerini sormuş. Ersin benim yazının ilk
paragrafını daha önce okuduğu için aynen tekrarlamış. Emrah “hassiktrin oradan” diye
karşılık vermiş ve böyle birşey olmadığını bunun tamamen biz üçümüzün kişiliksizliğinden
kaynaklandığını bizden başka kimsede böyle bir hissin olmadığını kaba bir dille bir
bir anlatmış. Onlar da halen inandıklarından kendi doğrularına, kendi doğruları gereği
Emrah’la aynı düşüncelere sahip olduklarını söylemişler. Bütün bunları ben uyanınca
duydum. Ben de Emrah’a hak verdim. Diğer ikisine söylemedim ama ben Emrah’a çok hak
verdim. Eve gidip bütün bunları tek tek düşündüm. Dergi insanlarını tek tek gözden
geçirdim. Büyük çoğunluğunun mutsuz, umduklarına hiçbir zaman kavuşamamış, yeterli
maddi birikime ulaşamamış, ilişkilerinde pürüzler olan, ortayaş bunalımındaki insanlar
kümesi olduğuna karar verdim. Ve asıl gailemin onlara benzemek değil, tam aksine onlara
zerre benzememek olması gerektiğine karar verdim. Kısa bir matematiksel hesapla pürüzlü
bir ilişki ve maddi birikim yoksunluğunun koca bir ortayaş bunalımına davetiye çıkardığını
gördüm. Birikim yapmak için harcamamda çeşitli kısıtlamalara girmeliydim. Ve “Bundan
sonra evden ekmek arası yapıp götürücem lan. Dışarda yemek yemek sarstı bütçemi”
diyerek girdim. Sarelleli ekmek aramı yapıp bir poşete koydum, dergiye gitmek için
yola çıktım. Dergiye giderken Uğur’a uğradım durumu anlattım o da ekmek arası yaptı.
Ersin’e de anlatacaktık ama evi çok uzak olduğu için otobüs parasına kıyıp, gidip
anlatamadık. Beraber elimizde poşetlerle yola düştük. Bütçeyi sağlama almıştık ama
ya pürüzsüz ilişki. Bırakın pürüzsüzü pürüzlü bir ilişkimiz bile yoktu ikimizin de.
Hemen kız arkadaş edinebilmek için dergi yerine bir bara gittik. İkimiz de garsonların
uyarmasından çekinerek çıkarıp ekmek aralarımızı yiyemediğimiz için bütün paramızla
aç karna bira içip, aynı kızı kestik. Bar kapanıp istiklal caddesinde elimizde poşetlerle
yürürken “Uğur oğlum biz var ya vallaha da billaha da o kızı yerdik” dedim.

Bakın Türkiye’de asgari ücret nasıl tespit ediliyormuş…

Siz de; Beyaz, Yılmaz Erdoğan, Cem Yılmaz, Ferhan Şensoy, Levent Kırca vs gibi insanlara gülemiyor ve kendini farklı espri anlayışı olan insanlar arasında hissedenlerdenseniz ya da birçok kişi gibi Yiğit Özgür manyağıysanız şimdi tıklayacağınız linkte an itibari ile ilgili şahsın dergilerden scan edilmiş 464 karikatürüne ulaşabilirsiniz. Ne diyeyim bu adam bir değişik… 🙂

photos örnek

photos adlı bu küçük program resimlerinizi el çizimi biçimine dönüştürüyor. $25’a satılıyor fakat 30 fotoğrafı dönüştürmeye izin veren trial versiyonunu indirebiliyorsunuz. web sitesinde bu programı kullanarak dönüştürülmüş uçak, kuş, araba ve vahşi hayvan örnekleri sergilenmiş. photos programının yapımcısı olan caricature software ayrıca fotoğrafı çizgi görünümüne dönüştüren cartoons ismini verdiği online bir araç ta sunuyor.

cartoons örnek

Eğitim cehaleti alıyor, başka sıfatlar ise
baki kalıyor.
İnsanlar eğitim alarak sanatçı, bilimadamı,
siyasetçi, işadamı vb ünvanlar alabiliyorlar.

Biz de onların kişiliklerinden çok ünvanlarını
dikkate alıyoruz, buna değer veriyoruz.

Doğru veya yanlış, haklı veya haksız olmak ise
pek önemsenmiyor.

Kendi geçmişimize hakaret edilirken gülüp eğleniyoruz.
Kendi tarimiz, kendi geçmişimiz hakkında ne kadar
bilgisiz olduğumuzu farkedemiyoruz bile.