Hüzün Yağan Balkon
Ben biliyordum; zamanın yitip gidişlerinde, sensizliğin acısıyla kavrulan ellerim kanayacaktı. Avuçlarıma bir demet umut bırakıp gidenler oldu, unuttuklarım değil onlar. Ben hatırlayışlarımda koptum sevdalardan. Kopmasına koptum ya sen hep yanımdasın, çocukluğumsun, geçmişimsin. Senle olmak kadar, sensizliğe susuyorum düşlerimde. Her gün olmasa da; panik olduğum günlerin sonunda, düşlerim sana küstü sanıyorum, seni düşünüp anlatıyorum odama. Unutulmanı istemediğimi biliyorsun ama sesin kulağımda yok artık, yüzünü unutmaya başlıyorum, gözlerim kapanıyor sen gelince aklıma; göremiyorum.