bildirgec.org

Sabah kahvaltısından sonraki ilk öğün olan öğle yemeği onlar için kısa bir tatildi sanki. Evlerine yemek yemeğe gittiklerinde kısa sürede olsa kestirmek adet haline gelmişti adeta. Eve vardıklarında “Anne ben geldim, açım” dedikten sonra çok iş yapıp yorulmuşçasına hemencecik uyuyakalırlardı. Yarım saatte olsa kestirebilmek adeta bir nimetti.

Uyuyan Çocuk

Anneleri onlara kıyamaz, uyandırmaya gönülleri razı olmazdı. Ama gitmeleri gereken bir iş olduğu için istemeseler de kaldırmak zorunda kalırlardı çocuklarını. Çocuk sadece onları işe gönderen babalarına mı aitti ki onların bu yaşta çalışması kararını yalnız başlarına verebiliyorlardı. Ataerkil bir toplumda yaşamanın sonucu denilebilecek kadar basit bir olay mıydı bu. O yaştaki çocuğun çalışmasından ne olurdu ki, küçücük çocuk çalıştığı yere nasıl bir katkı sağlayabilirdi ki. Amaç neydi bu yaştaki çocuğun yağ – pas içinde kirlenip; eve geldiğinde yorgunluktan uyuyakalacak halde olmasının.

Babası için mesai saat sekiz ile sekiz buçuk arasında başlarken O’nun için genelde saat dokuz idi. Saat dokuz gibi işe geldiğinde babasının başlamış olduğu işlerin bir ucundan da O tutar, elinden geldiğince yardım etmeye çalışırdı. Aslında kendisinden çok şey beklenmiyordu ama O elinden gelenden fazlasını yapıyordu çoğu zaman.

Aslında ihtiyaç olmamasına rağmen kendisinden başka bir çırak daha vardı dükkânda. Diğer çırağın dükkânda çalışıyor olmasının nedeni ise babasının O’na bir kıyağıydı, O fark etmesede. Kendisini yalnız hissetmesin diye diğer çocuğu işe almıştı babası. Kendisi dükkânda olmadığı zaman oğlu yalnız kalmasın, canı sıkılmasın diye diğer çocuğu da barındırıyordu tamirhanede.

Uyandığında sabah sekiz buçuk olduğunu fark etti. Yine geç kalkmıştı. Babası O’na kıyamıyordu, O’nu erken uyandırmaya bir türlü kıyamıyordu. Tabi yedi yaşında bir çocuğun yaz tatilini tamirhanede çalışarak geçirmesi doğru muydu tartışılır belki ama O mutluydu. Her gün erken kalkıp tamirhaneye gitmek hayatının rutiniydi ama O bunu hayatının amacı olarak görüyordu.

Tamirci Çırağı

Nasıl ki askerliğini yapıp evlendikten sonra bir delikanlı her gün işe gitmeyi bir rutinden öte ailesine karşı bir sorumluluk olarak görür, işte O da daha bu yaşta ailesine karşı böyle bir sorumluluk hissediyordu. Her gün erken kalkmak, babasından sonra da olsa işe gitmek, çalışıp akşam eve yağ – pas içinde döndüğünde tatlı bir huzurla dolu olmak O’na göre hayattaki en güzel duygulardı. Akşam eve geldiğinde annesinin O’nu eve para getiren, evin geçimini sağlayan biri gibi karşılaması O’nun için bir gurur kaynağıydı. Küçük yaşına rağmen kendini önemli biri gibi hissediyordu.

Tembel Bir Çizgi Film Karakteri

“çocuk işçilerin tamamen ortadan kaldırılabilmesi için bu konunun görünür olması gerekir. bu amaç uğruna ben son dört yıldır bangladeş‘te çocuk işçiliği üzerine çalışmaktayım.”
bu sözler, çocukların çalıştırılmasına dikkat çekmek için uğraşan G.M.B. Akash adlı bir fotoğrafçıya ait.

bangladeş’te çocukların çalıştırılması 1992 yılından beri yasak. fakat unicef‘in (birleşmiş milletler çocukları koruma fonu) raporuna göre banladeş’te halen 14 yaşın altında 6.3 miyon çocuk çalışmakta. ve çok ağır koşullarda çalışan bu çocukların birçoğu aylık 10$’dan daha az kazanıyor.

bangladeş’te çocuk olmak:

Dhaka-2008

11 yaşındaki Jainal, 3 yıldır bir gümüş fabrikasında çalışmakta. sabah 9 akşam 6 arası çalıştığı işten aylık 10 $ kazanıyor.

http://www.ilo.org/public/turkish/region/eurpro/ankara/about/cocukis.htm