bildirgec.org

Kısa boylu olanı, esiri olduğu arzusunu son bir umutla tekrarladı;
-Abi ben ayran içmek istiyorum.
Diğeri sadece durdu ve gözlerinin en içine baktı. Telepati çalıştı. Kısa’nın verecek tek bir karşılığı bile kalmamıştı.
O an aslında en çok yapmak istediği şeyi yaptı : sustu.

Uzun, gazlı içeceklere yöneldi. Yapılması gereken herşeyi doğru yaptı ve kapağın cam olmasının verdiği avantajla, dolaba doğrı adımlarken gözüne kestirdiği şişeyi kapağı açar açmaz yakaladı. Çıkardı. Mutlu görünüyordu. Karşılığı olan nakidi verdikten sonra şişenin kapağını açtırdı ve gözleriyle Kısa’yı alıp büfeden dışarı çıkardı.

Herkes anlaşılmayı bekliyor. Diğerlerinin kendisini anlamasını bekliyor. İstisnasız bu. Gezegende ne kadar insan yaşıyorsa..
Hepsi.

Hepimiz içimizde kendimize ait, diğerlerininkilerden farklı birşeyler buluyoruz. Bu bazen evreni algılayış biçimimiz oluyor, bazen bir resme baktığımızda gördüğümüzü düşündüğümüz şeyler, bazen yemek yerken kaşığı tutuş biçimimiz..
Milyarlarca -kişiye özel- durum var. Kesişmelerin yaşandığı anlarsa, anlatmak istediğimiz bu halleri anlaşılmaya değer bulan birileriyle karşılaştığımız anlar sanırım.

Bu gençlerin aslında yaptıkları şey nedir?
diye soruyorum.
(kendim. kendime)

‘toplum’ kelimesiyle anlamlandırdığımız hareketliliğin, kendi kendisinden tiksinmesini sağlıyorlar.

şeklinde bir önerme* ile karşılaşıyorum. Soruyu cevaplamak için izlediğim bütün yolların yukarıdaki cümleyle kesişmesi söz konusu oluyor.
Böylece; kendime sorduğum sorunun en muhtemel doğruluktaki cevabının, bu cümlenin vücuda getirmek istediği anlam olduğunu düşünmeye başlıyorum hemen..
Oluşan bu yeni doğru -kendi gerçekliğini sağlama almak için-, bir başka fikir peydahlıyor zavallı beyin organımdan:

toplumumuzun kural denetleyiceleri hep ilgi çekici oldu.
(tabii ki ben’ den bahsediyorum)

yani, üniformaları vardı,
birde silahları..

çocukluğumdan falan bahsetmeyi deneyip, buradan genel bilince bir sıçrayış yapsam mı şeklinde bir plan yapmaya çalıştım fakat olmadı.
çünkü hal-i hazırda anlatmak istemediğim anılarım var (samimiyetsizlik aslında.). ve bunların araya girmesi anlata-mamama sebep oluyor.

hakkında konuşmak istediğim şey ‘yeni polisler’.
benden bir iki yaş küçük oldukları için, üniformalarının çocukluğumun acziyetine yaptığı derin etkilerin bütün tesirlerinden uzakta yorumlayabilirim onları.