bildirgec.org

Ey Günlük; ya şimdi ne yapıcaz bilmiyorum. Vizeler finaller derken dönemi yarıladık. Yılbaşı geldi çattı. Bu da benim yusuf yusuf etme zamanımın geldiğini gösterir. Yılbaşında muhtemelen üç ilâ beş arasında farklı insan/insan grupları tarafından davet edileceğim. Bunların bir çoğu da ya birbirini tanımıyor, tanıyanlar da birbirine uyuz oluyor. Bakalım ya evde oturup yalnız başıma içicem, ya arada mekik dokuyarak yılbaşının içine edicem ya da birkaç kişinin kalbini kırmak zorunda kalacağım. Aslında gönlümden geçen bir insan ewladı var ama o da mümkün değil maalesef.

Bu derslerden, sınavlardan bunaldığım, bıktığım dönemlerde nefret ede ede geldiğim bu özel eğitim yuvasına(dershane) daha bir bağlandım. Sen vardın çünkü. Seni ilk görüşümdü ama eminim son olmayacaktı. Ben gözlerine yanmışım senin, güzel sözlerine yanmışım. Sen bu kötü günlerimde sığındığım limansın, daima huzur bulduğum ve kendimi mutlu hissettiğim bir liman. Ben bu limana aşığım ve rotam hep ama hep seni gösteriyor. Aklımı başımdan almışsın bir kere, kolay mı sanıyorsun kurtulmayı ? Hem kim istiyor kurtulmayı ? Ben bu limana yanaşan ufak bir sandalım sadece, gemi değilim belkii kim bilir kaç gemi yanaştı bu limana benim gibi. Ama kimse sevememiştir seni benim gibi. Ben hep böyle yaşıyorum aşklarımı, hissettirmeden, farklı yaşıyor ama farklı davranıyorum. Böyle daha bir acı veriyor. Bu acı bana sevgimin ne kadar güçlü olduğunu gösteriyor. Hissediyorum, hissettirmek istiyorum. Açılamıyorum çünkü hiçbir zaman kendimi sana layık göremiyorum… Belkide kırmaktan korkuyorum kalbini, o acıyı sana tattırmak istemiyorum. Ama ben bu acıyı, seni gördüğüm andan beri yaşıyorum…

Aşk bir karabasana dönüşüyordu. Ölümsüzlüğe inanan Adam, Kadın yüzünden ölüm olmuştu. Canı yanıyordu. Kabullenemiyordu. Sonuçta istediği gibi bitmemişti. (Bitip bitmediğini de bilmiyordu ya…) Oysa hep korkmuştu bağlanmaktan… Sevgisi başka birine kaymış bir sevgiliye bağlanmak, onun yüreğini acıttığı halde, bir şey yapamıyordu. Adam uzaktan bakmalıydı onun yürüyüşüne, gülüşüne, susuşuna, başını çevirişine… Ve Kadın uzaktan bakıldıkça kutsallaşıyordu. Aşk yolunu kaybetmişti adını unuttuğu bu kentte.
Adamın intiharı gibi bir şeydi bu aşk. Elini kolunu bağlayan bu çaresizlik. Karşılıksızlıkta bekleme çaresizliği. Oysa bu aşk susmalı ya da susturulmalıydı. Fırtına aşk yıkıntılarını bir yere biriktirmeli ve sakinleşmeliydi.

SEVGİLER DE DEĞİŞTİ. ARTIK DÜNYA ÇOK DEĞİŞTİ SEVGİLİ!

Sevgiler de teknolojik oldu. Yürekten duygularımızı sanal sevdiklerimize anlatır olduk. Bilgisayarların ardında gerçek benliklerimizi arar olduk. Kendimizden kaçtık umarsızca…

Bir çift sıcak bakış yerine monitörleri koyduk. En güzel sevgi sözlerini sevgilimizin kulağına fısıldamak yerine mesaj gönderir olduk. Bir şehrin sokaklarında sevgilimizin elini tutmak yerine cep telefonlarımızı tuttuk. Bip bip sesleriyle yürüyoruz. Yalnızdık ve daha yalnız olduk. Aslında sanal dünyalarda kendimizi bulmaya çalışıyoruz. Olmadığımız, olamadığımız kişilikleri kendi kişiliğimizin yerine koyup kimliksizlerin arasında kimliğimizi arıyoruz. Oysa boşuna çırpınışlarımız, boşuna haykırışlar… Sokaklara çıkıp insanlara karışıp tenimizi ısıtan güneşe ve diğer insanlara “merhaba” demeyi becerebilseydik eğer, belki bu kadar yalnızlığı hissetmezdik.

sevgisiz günlüğüm!!! senin aracılığınla duyurmaktan büyük bir onur duyarımki dünkü yazmış olduğum şiir, Küçük İskender’indi :))) neyse… dün feridun düzağaç’ın konserine gittim…harikaydı be günlük….şimdi sana bu satırları yazarken yine feri’ciğimi dinliyorum :))) çok şirin bir kızla tanıştım dün….. felsefii meselelerde bayaa konuştuk..neyse bende ona

gel tanışalım önce ben kısaca yş ama sen bana uzun uzun seni sevebilirim de dedim… demedim tabii :))) desem kız yanımdan o süratle giderdi…yaa günlük..yanarım yanarım şapşal kafama yanarım…TELEFONUNU ALMAYI UNUTTUM!! neyse günlük hoşçakal.Bana kızma başka kızlara bakıyorum diye..O’nu unutmamın tek yolu bu! :(((

Adam sızım…

Aşk; beyin, duygu ve ten işidir derdim hep. Her yerim acıyor. Şimdi neremi törpülesem, daha iyisi yok etsem?

Beynimi mi? Düşünmemek lazım. Düşünme… Düşün… Düşü… Düş…

Duygularımı mı? Sigara söndürüyorum üstlerinde. Bana mısın demiyorlar. Ya çok taşlaşmışım ya da çok duygusalmışım. Taştan duygusal. Duygusal… Duygu… Duy…

Tenimi mi? Soğuk duş almış gibiyim. Tenim taşımıyor artık beni. Eskiden dokununca anlaşılırdı içim. Şimdi sadece dışımın örtüsü tenim. Tenim… Teni… Ten…

Tüketilen Hayatlar

Bizler, modern hayatin mutlu ve rahatça yaşayan genç insanlarıyız. Bizlerde Diet-cola mantığı var. Yemek yiyelim ama şişmanlamayalım, sınavları ders çalışmadan geçelim, sevelim ama özgür kalalım. Biz fazla kolaycı büyüdük. Aşkı küçümsemeyi öğretti, donemin ünlü şarkıları. “Çeker giderim” dedik, “keyfin bilir” dedik, on dakika sonra başkası gelir” dedik. Sevdiklerimize bir türlü saygı duyamadık. Öyle pek sık da gerçek aşık olmadık zaten.

Modern, içi boş bedenlerle buluştuk diskolarda, barlarda. Hep beraber çılgınca salladık bedenimizi, çılgınca eğlendik. Bir bedenden ötekine yelken açmak hiç zor olmadı. Herkes eğlenmeye gelmişti zaten. Reddedilsek ne yazardı ki, döner başkasına asılırdık. Yüreğimizin tam ortasında duran mutluluğu vücudumuzun başka yerlerinde aramaya çalışırdık.

Zehirli tarafımdan kalkmışım bugün.Telefona saldırıp bütün kızgınlığımı ondan çıkarmamak için zor tutuyorum kendimi. Delicesine istiyorum onunla konuşmayı ama yapmıyorum inat değil mi? Hem kendimi yeterince onursuzlaştırdım daha fazlasına gerek yok. İçimdeki bu bastırılmaz his yüzünden olmadık şeyler yapıyorum (siteye bugün üye olup iki dakikada en gereksiz, insanların en ilgilenmediği konu hakkında yazı yazmak gibi) uff biliyorumki içimdeki bu his onunla konuşmadıkça geçmeyecek 🙁 onu ararsamda pişmanlığım geçmeyecek. Şu herşeye iyi gelen zaman böyle durumlarda neden daha yavaş ilerler anlamıyorum….

ışık oldun kamaştırdın gözümü yamaç oldun yankıladın sesimi nefes oldun tellendirdin sazımı Aşık oldum mevlam buna razı mı?

Şimdi düşünüyorumda her erkeğe bir kız düşmesi gerekiyor! Kendime bakıyorum yılda ortalama 4-5 kızla çıkıyorum.. Düşünüyorumda sanki bu kızlar böyle bir turnikede, biz bunları deneyip deneyip bırakıyoruz, beyendiğimizi alıyoruz,beyenmediğimiz dönmeye devam ediyor. Aynı mağzada kıyafet beyenir gibi, herkez deniyor beyenen alıyor.