MANÇURYALI SİNEMA Dün bir yeniden çevrim filmi olan Mancuryalı Adayfilmini seyrettim, oldukça iyi bir filmdi. Filmin politik altyapısı başarılı bir şekilde günümüze uyarlanmış, sürükleyici bir anlatımla desteklenmişti. Filmde Denzel Washington yine çok iyi bir oyunculuk kompozisyonu göstermişti. Film son zamanlarda aklımızda olan komplo teorilerini büyütüyor…
Öte yandan bu filmle birlikte Amerikan Sinemasının üretim konusunda zorda olduğu konusundaki düşüncelerimiz güçleniyor…
Galatasaray bitmiştir! Evet, Galatasaray da bitti şimdi… Fatih Terim ise çoktan bitmişti zaten… Türkiye’nin belli bir geleneğe bağlı, liseden gelme, en önemli kulübü olan Galatasaray, futbolda Türkiye’de son 15 yılın en başarılı takımına sahip olmasına karşın bu yıl başarısızdır. Tabii ki her kulüp hep başarılı olacak diye bir şart yoktur, bu kadar uzun bir süre yaşanılan başarıların ardından başarısızlığın da gelmesi normaldir. Ama dün son 15 yılın tamamında büyük bir hırsla ve kazanma isteğiyle terinin son damlasına kadar mücadele eden “Büyük Kaptan”ı Bülent Korkmaz’ı takımdan sezon ortasında gönderme kararı almasıyla Galatasaray geleneğinin ve etiğinin de artık yok edildiğini görmüş olduk. Diğer futbolcuların- Arif, Hakan ve Baliç- gönderilmesini çok önemli bulmuyorum, ama Galatasaray’ı 2000 Mayıs ayı sonunda daha fazla ün ve para için bırakmış bir antrenörün “Kaptan”ı göndermesine katlanamıyorum. Aynı antrenör, futbolcu ve kaptanlık yaparken Galatasaray’ın 14 yıl şampiyonluk yaşayamayarak en kötü zamanlarını yaşamasına sebep olmuşken takımdan kovulmamıştı. Kendisine yapılmamış bu davranışı, bu şekilde davranılmayı hak etmeyen kaptanına da yapmamalıydı. O “kaptan” ki Galatasaray’da oynadığı uzun süre içerisinde 8 Şampiyonluk, 1 UEFA, 1 Süper ve 4 Türkiye Kupalarını Galatasaray’ın kazanmasında büyük bir rol oynamıştı. Fatih Terim, silkin ve kendine gel, uyan…
SEVGİLER DE DEĞİŞTİ. ARTIK DÜNYA ÇOK DEĞİŞTİ SEVGİLİ!
Sevgiler de teknolojik oldu. Yürekten duygularımızı sanal sevdiklerimize anlatır olduk. Bilgisayarların ardında gerçek benliklerimizi arar olduk. Kendimizden kaçtık umarsızca…
Bir çift sıcak bakış yerine monitörleri koyduk. En güzel sevgi sözlerini sevgilimizin kulağına fısıldamak yerine mesaj gönderir olduk. Bir şehrin sokaklarında sevgilimizin elini tutmak yerine cep telefonlarımızı tuttuk. Bip bip sesleriyle yürüyoruz. Yalnızdık ve daha yalnız olduk. Aslında sanal dünyalarda kendimizi bulmaya çalışıyoruz. Olmadığımız, olamadığımız kişilikleri kendi kişiliğimizin yerine koyup kimliksizlerin arasında kimliğimizi arıyoruz. Oysa boşuna çırpınışlarımız, boşuna haykırışlar… Sokaklara çıkıp insanlara karışıp tenimizi ısıtan güneşe ve diğer insanlara “merhaba” demeyi becerebilseydik eğer, belki bu kadar yalnızlığı hissetmezdik.
Tüketilen Hayatlar
Bizler, modern hayatin mutlu ve rahatça yaşayan genç insanlarıyız. Bizlerde Diet-cola mantığı var. Yemek yiyelim ama şişmanlamayalım, sınavları ders çalışmadan geçelim, sevelim ama özgür kalalım. Biz fazla kolaycı büyüdük. Aşkı küçümsemeyi öğretti, donemin ünlü şarkıları. “Çeker giderim” dedik, “keyfin bilir” dedik, on dakika sonra başkası gelir” dedik. Sevdiklerimize bir türlü saygı duyamadık. Öyle pek sık da gerçek aşık olmadık zaten.
Modern, içi boş bedenlerle buluştuk diskolarda, barlarda. Hep beraber çılgınca salladık bedenimizi, çılgınca eğlendik. Bir bedenden ötekine yelken açmak hiç zor olmadı. Herkes eğlenmeye gelmişti zaten. Reddedilsek ne yazardı ki, döner başkasına asılırdık. Yüreğimizin tam ortasında duran mutluluğu vücudumuzun başka yerlerinde aramaya çalışırdık.
