Ruhu en derin yaralarından birini almıştı bu sabah. Apansızın vuruluvermişti. Hiç beklemiyordu. Yutkundu, ama gitmiyordu. Yutamıyordu en derin acısını. Yutsa bile midesine oturacaktı adı gibi biliyordu.
Birileri adını söylüyordu. Derinden geliyordu ses. Hemen elinin tersiyle kızarmış gözlerini sildi ve üçer beşer merdivenler inmeye başladı. Anneannesi mutfakta onu bekliyordu. Yaşlı gözlerini farketmesin diye anneannesinin gözlerine bakamıyordu. Gözlerini kaçırdı. Kadın ellerini önlüğüne sildi. Sanki suretinden ruhunun derinliklerini görebilecekmiş gibi ona baktı derin derin. Tam konuşmak için derin bir nefes almıştı ki, sustu. O da yuttu. Arkasını döndü hızlı hızlı bulaşıkları yıkamaya başladı.
Bundan artık gidebileceği yorumunu çıkardı. Uzaklaştı mutfaktan, dış kapıyı açtı ve nereye gittiğini bilmeden yürümeye başladı. Nereye gittiğini bilmiyordu, belki de en yakın arkadaşının ya da komşu annesinin yanından geçti, ama görmedi. Büsbütün kör olmuştu o günden beri.
Sana âşık olabilirim, demişti ona. O da ben de sana, demişti. Gülmüştü çocuk. Ne gülüyorsun diye paylamıştı bir güzel çocuğu. Sonra sanki bir daha birbirlerini görmeyecek gibi konuşmuşlardı. O gün, ertesi gün, daha ertesi gün… Günler birbirini kovalamıştı ve çocuk dediği gibi âşık olmuştu ona. Onu hapsetmişti aşkıyla. Ondan habersiz dışarıya çıkamıyor, uyuyamıyordu bile. Mesajlarına yarım saat geç cevap yazsa küsüyordu çocuk. O her zaman çocuk kadar yakın davranamasa da, içten içe sevmeye başlamıştı çocuğu. Büyük bir beğenisi yoktu çocuğa aslında, ama kafaları çok uyuşuyordu. Bir de bu kadar bunaltmasaydı ne kadar güzel olurdu.
Günler günleri kovaladı. Esareti daha da artmıştı kızın. Her gün beni sevmiyor musunlarla karşılaşmaktan boğuluyordu. Tam bir sevgi arsızıydı çocuk. En küçük aksilikte bile fırtınalar koparıyordu. O gece sabahlara kadar ağladı kapısında. Anneannesi uyanacak diye ödü kopmuştu. Camdan izlemişti çocuğu, boğazında bugünküne benzer bir düğüm, ağzında acı bir tat vardı. Sonra kalktı ve gitti çocuk. Arkasından bakakaldı o da.
Günler günleri kovaladı. Onun telefonu çalmaz, kapısına kimseler gelmez olmuştu. Ne olduğunu anlamadı. Aradı, açmadı çocuk. Mesajlar yazdı, cevap bile vermedi. Bir anda yer yarıldı, yerin dibine girdi sanki. Halbuki o kadar emindi ki kendisini sevdiğinden. Ama yanılmıştı demek ki…
Günler günleri kovaladı. Yanından telefonunu bir dakika uzak tutmuyor, sürekli ekrana bakıyor, belki yanlışlıkla görmemişimdir diye sürekli mesajlarını kontrol ediyordu.
Sabah ansızın, apansızın acı bir ses içini üşüttü. Terk edilmemek için, terk etmişti çocuk, evleniyordu…
O sabah, bu sabahtı. İkinci defa bir erkek bir daha gelmemek üzere terk etmişti onu. biri doğduğu gün babasıydı, diğeri de terkedilmemek için terkeden o çoucuktu.
Bu sabah onun doğum günüydü.
