zordun sen…belkide hayatımın en zor kişisiydin…kaçtın hep..bi o kadar da yakınlaştın..ben seni hep orda bulacağımı sandım..hep orda duracaktın we bende hep burda olacaktım..ne zaman içim sıkılsa burdaydım,ne zaman sewinsem gene burdaydım..hayatı basite indirgemiştim..sessiz bir film gibiydi herşey we iki başrol oyuncusu wardı sadece filmde gerisi yoktu..etrafımız herşeyden yalıtılmıştı.hiçbir olay yoktu kendi gerçekliğimizden başkaa.. farklı bi hayat yaşıyodu,farklı yerlerdeydik ama burdayken yerçekimi ortadan kayboluyordu we yeni bir gerçeklik kazanıyordu herşey..sonra perde kapandı!!oyun bitti..tekrar gerçek yaşama döndük..etraftaki cisimler önem kazandı..üç boyutlu olan herşey yeniden ortaya çıktı.. artık hiçbirşey zewkli gelmiyordu…hayat yine eski sıradanlığına dönmüştü..artık oyun bitmişti ne kadar uğraşsakta filmlerin tekrarları heyecanlı olmadığı gibi bu da kaybetmişti heyecanını …yazan:Meltem Arda
yorumlar
eh iyi sayilir ama daha iyi yazarlarimizda mevcut 😀
çok güzel ve çok gerçek bi yazı hayat böledir işte,eskiden yoldan geçen hiç tanımadığınız bi yabancıdır o ama birgün hayatınıza girer ve diğer herşey, herkez yabancı olur ama o herşeyiniz olur ve film biter çekip gider sizin için sadece yoldan geçen bi yabancıdır artık o eskiden olduğu gibi .
Yine yalnızlık acım depreşti görüyomusunuz.Yapmayın böyle şeyler.Hakikaten ağlıcam ama ya.Böylede damar yazılmazki.
Hani bir yazıyı kopyalamak yasaktı. Antidepresan Meltem Arda ise birşey deme hakkım yok.Hafif kuralları diye bir bildiri yayımlansa çok iyi olacak
Hayır yazan kişi arkadaşım olunca böyle oluyor.Yazarı ben değilim.