zordun sen…belkide hayatımın en zor kişisiydin…kaçtın hep..bi o kadar da yakınlaştın..ben seni hep orda bulacağımı sandım..hep orda duracaktın we bende hep burda olacaktım..ne zaman içim sıkılsa burdaydım,ne zaman sewinsem gene burdaydım..hayatı basite indirgemiştim..sessiz bir film gibiydi herşey we iki başrol oyuncusu wardı sadece filmde gerisi yoktu..etrafımız herşeyden yalıtılmıştı.hiçbir olay yoktu kendi gerçekliğimizden başkaa.. farklı bi hayat yaşıyodu,farklı yerlerdeydik ama burdayken yerçekimi ortadan kayboluyordu we yeni bir gerçeklik kazanıyordu herşey..sonra perde kapandı!!oyun bitti..tekrar gerçek yaşama döndük..etraftaki cisimler önem kazandı..üç boyutlu olan herşey yeniden ortaya çıktı.. artık hiçbirşey zewkli gelmiyordu…hayat yine eski sıradanlığına dönmüştü..artık oyun bitmişti ne kadar uğraşsakta filmlerin tekrarları heyecanlı olmadığı gibi bu da kaybetmişti heyecanını …yazan:Meltem Arda