Hüzün;Sen gittiğinde değil,Ben yine gideceğini biliyorkenGeri döndüğünde hissettiğim şey…Şimdi yetişilmesi gereken bir otobüs için edilen son vedaların ve yapılan son hazırlıkların arasında beni düşünmeyeceğini biliyorum… Ama ben seni düşünüyorum, çünkü benim acelem yok ve sen de bilirsin ki “Gitmek”ten daha zor olanı “Kalmak”tır…Ben “Kalan”ım…Hani “Giden”in ardından el sallarken gözleri bulutlu ama yüreği umutlu olan biri vardır ya…Hani geçen her saniye araya biraz daha ayrılığı koyarken; bir gün yine görüşüleceği dileğini içinden tekrarlayan, bunun için durmaksızın dua eden…Ve aslında bu gidişe yüreğinin bir yerinde çığlık çığlığa isyan ederken bunu kendisinden bile gizleyen, dudaklarından sadece kimsenin duyamayacağı bir “Keşke” çıkabilen biri…O; benim…Ve “Giden” de sen…