odanin zemini balcik gibiydi. olmamam gerekirken ayaktaydim. dusuncelerim agresifce sapip duruyordu. ortalarda bi yerlerde bi karanlik gorduumu hatirliyorum. blur birseydi karanlik.. korktum ondan.. ama zorlanarak ve isteyerek ilerledim ona.. icine girdiimde cok sasirdim.. cuku ben yoktum artik.. inanin bana gayet bilicli olarak yok olduumu yine ben gordum.. daha dogrusu anladim.. saskinlik beni vucuduma dokunmaya sevketti.. evet dokunabildim kendime.. ama hich inanmadim ellerimin beynim vasitasiyla bana ilettiklerine.. cok aciydi.. evrensel bi bitisti yasadiim.. hersey ama hersey anlamini yitirdi.. inanamadiim bi sey var: gercekten tamamen kendimin yokolduunu gordum.. ama su anda bunlari bi gozlemci olarak yazabiliyorum.. anlamadim.. gercekten anlamadim.. anlasilir gibi diil zaten… offf yaaa .. cozmek istemiyorum bu problemiii… yeter ama yaaa… haketmiyorum evreni bu kadar acik ve net bi sekilde gormeyii .. o kadar net ki.. size aktarabilecek bi dil bilmiyorum ben… milyarlarca kelimelik bir sozlugu olan bi dil lazim bana… cok aci cekiyorum… hem de her gun… inanadiim butun degerler uzerine size yemin ederimki cok aci cekiyorum.. her gun daha da cok ilerliyorum o delige dogru…19. gunsui;…….