Karşımıza geç çıkmış insanları yolun dışına sürerken,bir gün geri dönüp onu deliler gibi arayacagımızı hiç hesaba katıyormuyuz?Hayat her zaman cömert davranmaz bize,tersine zamanları ödetir,hoyratça kullandıgımız arkadaşlıkların,eskitmeden yıprattıgımız dostlukların,savurganca harcadıgımız aşkların,hazin hatırasıyla yapayalnız kalırız birgün…Bir akşam üstü yanımızda kimsecikler olmaz,yada olması gerekenler yanımızdakiler degildir.Ona çok kırılmış ve bu defa affetmiyecegim diye karar aldıgım bir anda,gecenin bir yarısı gelen bu mesaj,canımı yakmış ve defalarca aynı acıyla okumuştum bu mesajı.Çok dogruydu sözleri,hep doğruydu birlikte geçirdiğimiz beş yılda paylaştığımız olaylara karşı yorumları.benim tüm itirazlarıma,kabullenmeyişlerime inat hep o haklı çıkardı.İşte yine büyük laflar ediyordu ve yine haklı çıkacaktı biliyordum.Bizi düşündüm önce,sonra sevdiklerimin hayatlarına baktım.Ya aradıkları,hayal ettiklerini bu günlerine taşıyamamışlar,ya bulduklarına sahip çıkamamışlardı.Bir akşam üstü yanlarında kim olur olmaz tahayyül edemiyor,onlar için arzularının gerçekleşmesini diliyorum,kendimle ilgili iç yangınlarım sürüyor.O belkide her kadının hayalini kurdugu aşk kahramanı,bana arkadaşlık ve dostluguda,aşkın satır aralarında sunabilmiş,aklımı başımdan almış gözümü kör etmiş,ayaklarımı yerden kesmiş,artık yeter daha fazla yaşamasamda olur,eyy azrail senden korkmuyorum,nerde nasıl olursa olsun gel,hazırım bitir bu yaşamak denilen işkenceyi dediğimde Tanrının,dur daha işimiz bitmedi,görmen gereken ciğeracıları var deyip karşıma çıkarttıgı yaşama sebebim,hayatımın anlamı oldu,sevdasıyla,serserilikleriyle,beni bazen göklere bazende yerden yere vuruşlarıyla ,tutkulu vazgeçilmesi imkansız bir girdaba sürükledi ,hayatıma girişi…Şimdi, sona yaklaştıgında ömrümün ve bir akşam üstü yanımda kimlerin olup olmayacagını bilemiyorum ama içim yanarak kalbime söylüyorum ,o kesinlikle olmayacak olamayacak,bunu biliyorum ,biliyorumda hala ondan vazgeçemiyorum.Ne garip bir şey ,onu bu kadar severken ve hayat denen döngüye o mana,lezzet katarken bir gün onu çıkaracagım hayatımdan çıkartmam gerek,kendi ellerimle teslim edecegim sevdamı.Kendi pimimi kendim çekecegim,ve kalan parçalarım kaybettiklerime ağlayacak,en çokta ona ağlayacağım geç bulup çabuk kaybettiğime, hayat denen serüvenin son perdesinde olması gerekenin yanımda olmadıgına ağlayacagım sesizce,yanımdakiler bilmeyecek ona ağladıgımı ve o bunu nefes aldığı sürece biliyor olacak.Sonunu bilmeme ragmen bu hikayenin,gözyaşlarımı silerek ALO diyorum,beni benden alan sevgiliye ve Tanrının mucizelerine güveniyorum UMARSIZCA…