bildirgec.org

Kanadalı metal tutkunu antropolog, müzisyen ve yönetmen Sam Dunn’ın Scot McFadyen’la birlikte çektiği son belgesel olan ”Iron Maiden: Flight 666” adından da anlaşılacağı üzere efsanevi İngiliz heavy metal grubu Iron Maiden üzerine yapılmış 2 saatlik bir yapım. Grubun 2008’de gerçekleştirdiği büyük turun içinde yer alarak 45 gün boyunca grubun performanslarından, yolculuklarına, hayranlarla buluşmalarından, kendi aralarındaki konuşmalara kadar bir çok özel anı belgeleyen Sam Dunn seyirciye eşsiz bir Iron Maiden tecrübesi yaşatıyor. 4 kıtaya yayılarak yaklaşık 60.000 km kateden grup yolculuğunu özel Iron Maiden yazılı Boeing 757 modelindeki ”Ed Force One” adlı uçakla yapıyor. Pilotluğu ise grubun vokalisti Bruce Dickinson bizzat kendi yapıyor. Belgesel ilk olarak bu alışılmışın dışındaki turnenin nasıl başladığını gösteren yola çıkış görüntüleriyle giriş yapıyor. Tüm ekibin yaşadığı strese burada şahit oluyoruz ve Iron Maiden’a duyulan saygı bir kat daha artıyor kuşkusuz.

Tüm bu stres Bruce Dickinson’un uçağı havalandırmasıyla sona eriyor ve grubun ilk durağı olan Hindistan’a doğru yol alınıyor. Hindistan’da metal müzik ve Iron Maiden hayranları tarafından coşkuyla karşılanan grup aynı zamanda bu ülkede konser veren tek büyük grup olarak anılıyor. Ve bunun gelecekte o ülkeye nasıl bir etki yapacağına değiniliyor. Mumbai konserinde Churchill’s Speech ve Aces High parçalarından bölümler dinledikten sonra tekrar yola çıkıyoruz. Bu sırada grubun menejeri Rod Smallwood hakkında grup üyelerinin yorumlarını ve övgülerini dinliyoruz. İkinci durak Avustralya, Melbourne oluyor. Melbourne’de yine coşkulu hayranlar görülse de grup yaşadığı hastalıklardan dolayı zor zamanlar geçiriyor. Ama sahneye çıktıklarında yine bilinen Iron Maiden performansıyla ordan oraya atlayıp zıplayan grup üyelerini izliyoruz.

Ve o meşhur sözüyle Bruce Dickinson bağırıyor ”Scream for me Melbourne”. Çalınan şarkı tabiiki de 2 Minutes to Midnight. Bu görüntülerden sonra grup üyelerinin Adrian Smith hakkında yorumlarını dinliyoruz. Turun Avusturalya ayağı Sydney konseriyle son buluyor ve bir sonraki durak ise Japonya oluyor. Tokyo konserinde The Trooper şarkısının görüntülerini izliyoruz. Daha sonra uzun bir yolculuğa daha çıkılıyor ve bu sırada grubun basçısı Steve Harris hakkında yorumları dinliyoruz. Steve Harris’in grup içinde ne kadar etkili olduğuna da bu röportajlarla şahit oluyoruz.

Turnenin Los Angeles ayağında grubun bir ziyaretçisi oluyor. Bu kişi Metallica’nın bateristi Lars Ulrich’ten başkası değil. The Number of the Beast’i dinleyip Ulrich’in Maiden hayranlığını öğrendikten sonra Meksika’ya geçiş yapıyoruz. Meksika, gruba göre en ateşli hayranların olduğu yerlerden biri. Dickinson’un söylediği gibi güneye indikçe seyirci daha da kızışıyor. Meksika’da Wasted Years ve Can I Play With Madness parçalarını dinledikten sonra Kosta Rika’ya geçiş yapıyoruz.

Burada yine adeta çıldırmış bir hayran kitlesiyle karşılaşıyoruz. Hatta ilginç bir ayrıntı olarak bir hayranın sırf bu konsere gelebilmek için işinden istifa ettiğini öğreniyoruz. Kosta Rika’da Nicko McBrain’in geçirdiği bir golf kazası neredeyse turnenin iptaline neden olacak bir tehlike ortaya çıkıyor ancak kısa sürede sorunun ciddi olmadığı anlaşılıyor. Powerslave performansından sonra Kosta Rika’dan ayrılıp Kolombiya’ya geçiş yapıyoruz. Kolombiya’da yine en ilginç seyirci profillerinden biriyle karşılaşıyoruz. Ordu denetiminde yaşayan halk ve hayranların ağır şartlara rağmen konser gününe kadar bölgede kamp kurarak konser gününü bekliyor. Run to the Hills parçasını dinledikten sonra konser bitiminde ağlayan hayranları görünce durumun ne kadar ciddi olduğunu da anlıyoruz. Bir sonraki durak ise efsanevi Rock in Rio konserinin verildiği Brezilya.

Dickinson’un güneye indikçe hayranların daha çok kızıştığı tespitine burada da şahit oluyoruz. Bir hayran ”Iron Maiden benim dinim” diyor başka bir yerde ise bir rahip Iron Maiden şarkı sözlerindeki ahlaktan bahsederek vaazlar veriyor. En tutkulu Maiden fanatiklerinden biri olan bu rahibin vücudunda 162 adet Iron Maiden dövmesi olduğunu öğreniyoruz. Brezilya’dan sonraki durak ise Arjantin ve konser parçası Fear of the Dark. Arjantin’den sonra grup daha önce girişi engellenmiş olan Şili’ye geçiş yapıyor. Büyük turnenin son durağı ise yönetmenin de ülkesi olan Kanada oluyor. Kanada konserindeki parça ise Hallowed Be Thy Name. Ve bu müthiş şarkıyla belgesel sona eriyor. Sam Dunn yine müthiş bir iş çıkartmış ve kendisini büyük ölçüde arka planda tutarak defalarca izlenecek bir Iron Maiden belgeseli hazırlamış. Tüm Iron Maiden hayranlarının izlemesi gereken bu belgesel müzikseverlerin arşivlerinde de kesinlikle bulunmalı.