15 sene olmuştu.Sevdiği adamla birlikteliğini adlandıralı tam 15 sene…Evlilerdi başlarda herşey çok güzel diye düşünen kadın zamanla aslında kendini kandırdığını farketti.Bir masala inanmış ve onu yaşamaya çalışıyordu.Bir gün sevdiği adamı kaybetmeye başladığını anladı.Savaşmaya karar verdi ne olursa olsun bu hayatı toparlayacak ve aşkına sahip çıkacaktı.Böylelikle seneler geçti bitti…Ve bir gün sevdiği,değer verdiği,kaybetmeme uğruna herşeyi yaptığı o adam karşısına geçti.“Sıkıldım yaşadığımız hayattan,bu düzenden,herşeyden sıkıldım” dedi.Kadın inanamıyordu duyduklarına.”Sebep”dedi çaresizce…Kaybetmek istemiyordu aşkını,evliliğini…”Sebep yok”dedi adam ve ekledi “AYRILALIM”Yıkım anıydı o an kadın için.Senelerdir verdiği savaşı kaybetmişti.Daha fazla gücü kalmamıştı.Bu sözden sonra daha ne yapabilirdi ki…Bir söz vardı akklından çıkmayan”Seviyorsan eğer serbest bırakacaksın dönerse seviyordor,dönmezse zaten hiç senin olmamıştır.”Karar vermek o kadar zordu ki…Sevginin ne olduğunu düşündü.Sevgi belkide aşkım dediğin insanın mutluluğu için kendinden vazgeçmekti.Belki dedi”Belki içinde hala birşeyler vardır bensiz kalınca anlar döner”dedi.İçindeki tüm korkulara rağmen çaresizce kabul etti.”Eğer mutlu olacağına inanıyorsan ayrılalım”O anda yaşlar süzüldü gözünden.Senelerdir uğruna savaştığı son aşkı gidiyordu artık.Öylece baktı adam eşyalarını toplarken.”Son kez”dedi.”Bak yüzüme”Gözlerini görmek istiyordu sadece.Anlarmıydı acaba dönüp dönmeyeceğini.Uzun uzun baktı ve sessizce veda etti içinden kalbi yanarak…”Dönermisin bilmem aşkım ama mutluluğun böyle sağlanacaksa yolun açık olsun”dedi giden aşkının arkasından.Kapıyı kapattı ve artık gerçekten yalnızdı…