Ölüm mü?Ben mi?En fazla bir şarap şişesi boyu benim saltanatım.Belki de uzlaşamayanların listesinde adım.Bedenim yalnızlıktan yapılmış, ara sırada çocukluk yoklar hepsi bu!Gece yarıları aynanın karşısında suçlu ve ezik gözlerim kan çanağı..kendi karanlığımda yolumu bulamıyorum.Ama karanlık ve yalnız sokakların çocuğuyum belki de.Etrafımda ara mahallelerin umursamaz insanları…Karanlık odamda ölücesine donarken, çıkıp sokağa uzamak istiyorum kilometrelerce….Kendimle yüzleşmek, kendimi sorgulamak istemiyorum loş bir ışık altında ve daracık bir odada.Çocuk dedim ya.Çocukların ölümleri daha bir boktan aslında.Onların ölümleri yavaş yavaş birikir zamanla..Ve yürüdükleri yollar küçük, beyaz bir tabuta dönüşürve bir o kadar da tatlıdır.Karanlığın ortasında sadece BEN.Kimseler yok etrafta.Gelip geçenler oluyor bazen ama bana gelmiyorlar.Gidenleri zaten tanımam.Ve parmak uçlarımdan sızarak, sokaklarla buluşan uyuşmanın sayesinde belki detüm varlığımla ve dimdik ayaktayım.
yorumlar
neden bu keder ve karamsarlık? birde nickiniz lucky soul.olmamış.
dimdik ayaktayım derken her şeye meydan okumuşsunuz luck soul. Yazıya dökülen duygular her zaman yazana ait olmayabilir. Siz o kadar içten yazmışsınız ki benliğinizle bütünleşmiş sanki. Öyle bir izlenim uyansa da genel geçerliği olan seslenişler olmuş. elinize sağlık.
bence de!! karamsar olmayalım, hayata umutla bakalımmm!