mi
mi

Güldürdüm kendimi gene yukarıya.Güldüm de ama…Kendime güldüm,hem de çok…Senden sonra çok güldüm…Senleyken öldüm…Anlamazsın ki sen…Nizamlısın sen,olması gerektiği gibi,kaideli,Gülerken mutlu olmalıyım sana göre,ağlarken acı çekmeli,Birşeyler sendeki gibi gelmeli,sonra geçip gitmeli..Giderken uzaklaşmalıyım,Severken tapmalı..Tapmadım mı..Tapmadım.Tapsaydım kanardım;ağlarken acı çeker gülerken bahtiyardım..Oysa gülerken ağlıyordum ben,ağlarken şendim..Tüm dengesizliklerimi önüne serdim…Üstüne alma bu satırları okursan bir gün eğerSana değil hiçbiri,kendime…Hoş,baktığında kendini bulman hayli yave..Sen yoktun çünkü zaten,ben vardım..Sen bir zerremdin benim,bendin,tek harflik hecemdin.Öncesinde sonrasında hep ‘o’ oldun..Sen yoksun…Hiçbir zaman olmadın,benle zuhroldun…Bendeki sen ama,hep vardı,yaşattım,sağ bıraktım,Sağlamasını yapmaktan uzun zaman önce caydım.Ben ölsem de ölmezsin yani sen,öyle güçlüsün.Güçlü,savurgan,aşık,asi,ağlak,ve mutlu..Mutlu olmasan ölürsün…Memnun olmasam ölürsün…Olduğun için mutluyum..Olmadığın zamanki mutsuzluğum,acizliğim ise ahval-i sensizliğim.Gene sensizim;ama esas şimdi senleyim…Sensizken şimdi güçlüyüm,gülecim,adilim,biraz daha sadeyim..Bakışımın açıları minik,beklentilerim yenik,içerimde ne varsa açık seçik…Korkusuzum,farkındayım,çok zaman sonra çözülmüş bi düğümüm…Çözdün,saol…Çözüldüm,saol…Üstüne alma bu satırları…Hepsi kendime…Kendim varım,sen yoksun çünkü…Sen bendin zaten,benle oldun,yoktun..Yoksun…Sen şimdi gidiyorsun ya…Ben alışığım giderken bende kalmalarına…Uzağın vurguladığı yakınlıklara,kulaklarımda yankılanan lahza çığlıklarına,Kalp sancımın neşeli,siniri bozuk kahkasına…İçi boş sevdalara,Bütün döktüklerimin tesahuplarına.Gidiyorsun ya…Sen öyle san…