Bir şeyler yapabilirdim. mesela adamları çagırıp elimdekileri dagıtabilir, telefonla kuşların yönünü değiştirebilirdim. hiç birini yapmadım.

sessizlik güzel olandı. bana gerekli olandı. kısa ama keyifli yürüyüşler yaptım.

binayı her terk edişimde arkamdan ufak çocukların gürültülerini işitirtim. onlar benim yokluguma hemen alışırlar ve avazları çıktıgı kadar bağırarak bir birleriyle oynarlardı.

herkes bir zaman genç ve atılgan olabilirdi fakat ben tüm hayatım boyunca durağan ve bekler vaziyette bu sahnede yer aldım.

bu bana ne kattı derseniz hiç bir şey. peki diğerlerine… yani koşup kendini paralayanlara ne kattı. para kazandılar elbette. onunla da güzel kızlar güzel arabalarla köşe kapmaca oynadılar.

sessizliğin en güzelini yaşıyordum.

uzun süre konuşmadım.

kendimde huzur arıyordum. bir anda çevrede olup bitenden sıyrılıp tek başıma kaldım. uzun geceler aydınlanmadı, gündüzler kalın kumaşlarla örtüldü. sonra tekrar eskiye dönme fikri geldi. ama başlangıç için bir….sigara yaktım