Ibağlantım koptuartık tanrı dişi–me takamıyor etiniyüzümde beslediklerimahlakımı bozamayacak kadar çelimsizkiher sabah bir ezan sesi girer koynumabütün suçsuzluğumla kırmızı’ya uyanırımveyanımdan geçerken yüzüne tükürdüklerimgülümserim mezarlarınabilirim çünküölüm bile alamaz onlarla beni aynı toprağaIIbağlantım kırıkartık tanrı erk–en çalamıyor kapımıben kendime geldiğimden beribütün renklerin kaderi değiştive senbir iklimin en saf hali gibibir meyvenin en filiz zamanı gibibir güneşin en tatlı yeri gibidonattın renginle bedenimişimdisen öpünce etimi, ölümün bile tadı değiştiIIIbağlandımgir içericelâl hikmet1309 istanbul