Çevremdeki herkese sesleniyorum, hatta isyan ediyorum. Bende bir insanım ya… Bana sana ne oldu, diye sormayın. Daha önce sizlere kırılmadıysam, alınmadıysam bu hiç bir zaman olmayacak demek değil. daha önce her ihtiyacınız olduğu zaman yanınızda oldum diye, birgün benimde yetersiz kalacağım anlamına gelmiyor.İnsan bazen herkesten uzaklaşmak, kaçmak istiyor. Tüm bunlar sizin başınıza geldiğinde ben nasıl saygı duuyduysam sizde duyun bana… Ve beni yalnız bırakın, yalnız bırakın ki bende eski tanıdğınız ben olayım…İnsan bazen kendinden uzaklaşır, kendi bile ağır gelir, istediği tekşey onca kalabalık arasında kaybolmak yok olmaktır. Kocaman bir boşlukta yalnız olsa dahi görülmemek ister. Kimse görmesin diye umut eder ama bilir ki, kocaman boşukta bir tek sen varsan oraya bakanların seni görmemesi imkansızdır.Bende şimdi o boşluktayım ve beni kimse görmesin istiyorum, öyle umut ediyorum. umutlarımı kırmayın, tıpkı benim sizin umutlarınızı kırmadığım gibi. Sizde benim için aynısını yapın ve birbirinize o boşluğun ortasındaki beni işaret etmeyin. Bırakın siz beni değil ben sizi tekrardan göreyim. Göreyim ki yeniden yaşamaya başlayabileyim.Evet, şu an o boşlukta yok olmak istiyorum, belki ama birgün tekrar farkedilmek isteyeceğim. O zamana kadar görmeyin beni, görsenizde farketmeyin, farketsenizde bana “niye böyle oldun.” diye sitem etmeyin.Biliyorum alıştınız her zaman bişeyleri benim alttan almama kırıldığımda bile herşeye göz yumup, özür dileyenin ben olmasına; ama bende insanım sonuçta ve bazen bende pes edebiliyorum.Ayrıca tüm bunların sizizle alakalı olmadığını bildiğiniz halde; “biz sana ne yaptık ki, acısını bizden çıkarıyorsun” diye sormayın. Çünkü bende kimsenin acısını kimseden çıkarmak istemiyorum.Artık duyun beni ve boşlukta birbirinize işaret etmeyin yeter…
