zincirlerimi kiracagim gun o gun imis de haberim yokmus…
bir gun ben ve hatunum kanepede uzanmis yine! salak salak alimakbiyl izliyorduk. ali yine onune gelene veriyordu. icimden “bu diziyi hatuna izletmemeliyim, bu kari onune gelene veriyo…” diye gecirirken, cok daralmis olmaliyim ki pirt! diye osurmus bulundum. yani pirt diye ses ciktigi anda ben de bulunmus oldum ki zamani geriye alamiyoruz henuz. “sen!” dedi. ne zaman bu tonda sen diyerek soze baslasa basim belada demektir! hemen alnimi jeymisdiyn gibi burusturmaliyim, en cool hallerimi takinmaliyim filan diye dusunerek durumu kurtarma calismalari yaparken ben, birden asi ruhum debresti, “evet!,” dedim “ben!” ve hemen ardindan pirt! diye bir kez daha osurdum. “Osurdum, osuruyorum, osuracagim, evet! Bu gercegi kabullenmeliyiz” dedim. gozlerindeki o anlamsiz ifadeyi gordugumde artik ben gercek jaymis’dim! beni kimse tutamazdi. eksi eksi bakan gozlerinin askisi suratini avuclarimin arasina aldim ve “eger beni seviyorsan, kicimi da seveceksin, kicimin osurugunu da! dort kez ustuste osursam bile!” diye haykirdim. bir daha hic bir sey asla eskisi gibi olmayacakti belki… evet ama o gunden sonra ne zaman canim istese pirt pirt osurdum ve karsiliginda o hep gulumsedi.hanimlar, beyler!
gunlugumden hepinize sesleniyorum:
zincirlerinizi kirin!