Anladım, gideceğini anladığımda sana kal diyemedim,ya da ben sende kalmak istiyorum diye sana haykıramadım.Gururumu siper ettim ya o an, aslında kendimi kandırdım,şimdi mecburen sana muhtacım.Anladım, gittiğini kalmadığında anladım,ben de sana kal demediğim için kendimi anlamadım…Oysa ne umutlar taşırdım sana dair içimde,Kal demesem bile kalacağının direnişine,Bu direnişte benden geçmeyeceğine.Ama geçtin; ezdin ve gittin…Gidişinden “kal”an tek şey, bir adsız acı,Acımın tarifi sen, adı neydi bilmem…Bilemem…