çığlık çığlığa yankılanan sesi duymuyor kimse…kulaklarımı sağır edecek…nerdeyse..kaçmak anlık bir devinimken yerimden sıyrılıp da bu sorgusuzluğa bir son veremiyorum…işte yine başladı uğultu..”mini psikoz”diyor buna doktorlar…bence gece yazgısı..duyduğum sesleri kimse duymuyor ama ben uğultuda boğulmak üzereyken yaşamak zor geliyor….üzerimde tüm ağırlığımca kendim onun üstünde kendimin katları…büyüdükçe savrulmaya hazır bir yığın beden..ağır…bensiz…deli…borderline…ama şimdi ne anlattığımı bile bilmiyorken yaşanmış hisler karmaşası diyelim buna…anlatamadığım ama yaşadığım hisler karmaşası…