Parçaları yerlerine koyamıyorum,

her biri dağınık ve ellerimden düşüyorlar…

Kurgularımın kafesliğindeyim,

sözcüklerim çürümeye başladı…

Biri yaşamıma son vermeli.

Süzülen her damLa kanımda boğuLmanın şiddetini tadıyorum,

Yüzümde kaLemimle çizdiğim sahte mimikLerim barınıyor,

Sen hep varolamadıklarını isterdin,

Bana ise sadece gözlerinde yaşamak kalırdı.

GözLerimi boyayamıyorum,

Tıpkı senin gözLerini boyamayı beceremediğin gibi…

Tenimde akışkanlığına boşalan,

sıcak göz yaşlarıma ellerimle dokunsuyorum…

Biri yaşamıma son vermeli.

Gömülesim gibi toprağa uzanmak ve içimler kadar sulanmak ansanlığımda…

Sen; hep kayboluşluğuna oynardın,

Ben; kendiselliğime gömülür her hangi bir yerde olmayı dilerdim…

ve bana yaşanacak bir ben kaldım…