Durmadan koşuşturuyorum oradan oraya acaba bu neyin telaşı ki bu kadar çok uğraşıyorum organizasyonumla?Bir titreme geliyor sonra; titremeler ayak parmaklarımdan beynimin her hücresini işgale başlıyorlar.Giderek dönmeye başlıyor dünya yıkılmaz sandığım kaleler teker teker yıkılıyor umarsızca.Sonra bir girdabın içinde elimden tutuyor hüzün ve gözlerimde yaşlarım o an sanki bir başka diyardayım, yüzüyorum yukarı çıkmak için.Hıçkırıklarıma karışıyor çabalarım ama üzülme….Hıçkırıklarım arkadaşlarım….onlarla yaşıyorum… kimse yardım etmiyor ki zaten ne yardıma muhtacım nede hıçkırıklarıma.Bırakıyorum kendimi girdaba filmin sonunu bekliyorum.Sonra film bitiyor ve bir yenisi başlıyor.Ağlamak, yeniden doğuşu hatırlatmıyor.
