Aşk, tutkuyla kucaklaşmak…
Aşk, dokunmak ama uzak durmak adım adım kaçmak…
Aşk, bir kez bakmak, sadece göz ucu uzaklığında mesafe bırakmak tende…
Aşk, koşmak adım adım…
Aşk, ateşe yaklaşmak usulca…
Aşk, bir yarıma sarılmak bütün için…
Tutku, arkana saklamak gölgeni…
Tutku, mahşer yeri olan gözlerinde buluşmak…
Tutku, dokunmak dudağındaki nefese…
Tutku, avucunun içine almak hazzı…
Tutku, tutuşup boğuştuğu alevde yaşamak…
• Güzel bir o kadar alımlı, pozitif elektriği ile girdiği ortamda tüm nazarları üzerine çeken mağrur ve kırılgan, utangaç bakışları ile başka bakışlarla çarpışmamak için gözünü yerden nadiren kaldırıyor. Kariyeri ve âdab-ı muâşeret paralelindeki tavırları ile kendini çoktan ispatlamış..
• Uzun zaman olmuştu, kalabalık bir ortama girmeyeli. Yakın arkadaşının ısrarlarına duyarsız kalamadı. Birlikte dışarı çıkacak ve hava alacaklardı. Zûl geliyordu, kabuğunda sıyrılmak, insanlarla bir arada olmak. ”O” odasında yalnız ağlamayı seviyordu. Gözyaşları mahremiydi, el sürdürmezdi. Gururu icâzet vermedi. Ağlamak zayıflık diye öğretilmişti, hiç zayıflık yapmadı öğretileni iyi öğrenmiş ama bedellerini de ödemişti. Zayıf değilsen ya da kendini zayıf hissettiğin anlarını paylaşmazsan gözyaşlarını kuru bir mendille silmeye mahkûmsundur. İşte bu yüzden sırf bu yüzden “O”’nun gözyaşını silen hiç olmadı…
• Vakit gelmişti, zûl geldiğini hissettirmeden güzel bir gece yaşamak istiyordu. Ortama girdiklerinde nazarlar ona dokunmuştu, süzüyordu inceden inceye…
