bildirgec.org

çıkarken sessizce çek kapıyı
ama sımsıkı kapanmış olsun
o kadar ki kokun bile dışarıda kalsın
çok acı verir oldu artık
yüzüne bakıp konuşamamak
o kadar kin doluyum ki sana
ister istemez öldürmekten korkar oldum
nefretim içimde sevgimde
okadar ince ki aralarındaki çizgi
her an birine düşebilirim
açık söylemek gerekirse
ben bu aralar
nefret tarafına eğilir oldum
hataydı belki sevgim
bu kadar saf ve temiz düşünmem
her geçen gün daha fazla uzaklaşırken sen benden ben senden
hala susuyorum ben
içimde çığlıklar dinmek bilmiyor
küçükkende ağlardım ama bu kadar acı vermezdi
bilir misin gözyaşlarım kurusun diye gündüz dua ederim ben içime aksınlar hiç kimse bilmesin diye
onca gözyaşım oldu şimdi hala akıyorlar gözlerimden
bana inat duama inat
çok isterdim ölmeyi hepinizden kurtulup gitmeyi
siz ağlardınız ozaman belki sen derdin kurusun gözyaşlarım
ama gitmiyorum içimde yanan ormanlar
bir sürü gözyaşımın seline kapılmış ağaçlar var
bir gün anlatacağım sana kendimi birgün
en acımasız haliyle göreceksin çektiğim acının rengini
ve yok olup gideceksin buz rengi mavilikte
kaybedeceksin beni
beni ve sana hala ısrarla pırıl pırıl bakan mavi gözlerimi

Yanan ormanlar ,
Sivil toplum örgütleri ,
Kaybolan toplum değerleri ,
Yoksulluk , eğitim vs vs vs
Ve hatta ülke yönetimi

Aslında toplumca çok profesyonel olduğumuz bir durumun tekrar açığa çıkmasından başka bir şey değil bu ; hissettiklerimizin çaresizlikle bütünleşmesi.

Tepki göstermeyi bilmiyoruz.

Ya kendi kendimizi yiyip bitiriyoruz. Hiç bir şey yapmadan seyirci kalmanın verdiği acizlik içerisinde ya da yapmak istediğimiz eylemi ya da diğer tepki çeşitlerini elimize gözümüze bulaştırıyoruz.

Ve her gecen gün tepki göstermek için içimizin parçalandığı ancak buna rağmen hiç bir şey yapmadan oturup izlemeye devam ettiğimiz olaylara bir yenisi daha ekleniyor.