çıkarken sessizce çek kapıyıama sımsıkı kapanmış olsuno kadar ki kokun bile dışarıda kalsınçok acı verir oldu artıkyüzüne bakıp konuşamamako kadar kin doluyum ki sanaister istemez öldürmekten korkar oldumnefretim içimde sevgimdeokadar ince ki aralarındaki çizgiher an birine düşebilirimaçık söylemek gerekirseben bu aralarnefret tarafına eğilir oldumhataydı belki sevgimbu kadar saf ve temiz düşünmemher geçen gün daha fazla uzaklaşırken sen benden ben sendenhala susuyorum beniçimde çığlıklar dinmek bilmiyorküçükkende ağlardım ama bu kadar acı vermezdibilir misin gözyaşlarım kurusun diye gündüz dua ederim ben içime aksınlar hiç kimse bilmesin diyeonca gözyaşım oldu şimdi hala akıyorlar gözlerimdenbana inat duama inatçok isterdim ölmeyi hepinizden kurtulup gitmeyisiz ağlardınız ozaman belki sen derdin kurusun gözyaşlarımama gitmiyorum içimde yanan ormanlarbir sürü gözyaşımın seline kapılmış ağaçlar varbir gün anlatacağım sana kendimi birgünen acımasız haliyle göreceksin çektiğim acının renginive yok olup gideceksin buz rengi maviliktekaybedeceksin benibeni ve sana hala ısrarla pırıl pırıl bakan mavi gözlerimi