bildirgec.org

http://sozluk.sourtimes.org/show.asp?id=13711524

http://www.samanyoluhaber.com/haber-110604.html

http://www.yenicaggazetesi.com.tr/a_haberdetay.php?hityaz=4604

Haliç’ te yürürken, kütüphanedeyken, çay ocağında oturmuşken, vapurda boş boş etrafıma bakarken, bazen dokunulmaz insanlar görürdüm. Böyle görünmez olmaya başlardı önce. Tutulamazdı ama, bu halinden memnun sanki, çünkü böyle bir gayesi yok. Bir şeyi amaç edinip, sahip olunca hayatının monotonloştuğundan dert yanmaya başlayanlar olur hep mesela ama bu ufak ve beyaz insanlar öyle değil. Nice yasağı delip oraya geldiklerini düşünürüm onların, eşsiz bir tat vardır üstlerinde. Mutluluk vardır, anne olur, baba olur, torun olur, selvi boyludur ağza tebessüm katan, oltaya gelen balıktır, gelmese bile balık, ağzında sigarayla onu birlikte beklediğiniz arkadaştır ya da serinlikte okuduğunuz kitaptır ve okşar satırlar ruhunuzu, diğer avucunuzda ince beliyle bir çay bardağı, ağzından öpülmeyi bekler arada… siz satır satır kitabı okurken, o belini ısıtan elinizin üstünden süzer sizi uzun uzun…

http://www.derindusunce.org/2008/07/24/nutuk-sifrecileri/

http://www.aksam.com.tr/haberpop.asp?a=124790,4

http://www.turkspor.net/default.asp?o=1&id=40758

Bir ölüyü ilk kez altı yaşındayken gördüm. 4-5 yaşlarında bir coçuğun cenazesiydi,küçücük tabutu vardı.O zaman çok korkmuştum,ölülerden korkardım,mezarlardan da korkardım. Boylece ilk depresyonumu altı yaşındayken yaşadım.İkinci ölüyü 10 yaşındayken gördüm,yaşlı bir kadındı, bir yıl önce kendisiyle tanışmıştık,bize çok iyi davranmıştı.Musalla tasındaki cesedine uzun uzun baktım,yuz ifadesi manasızdı,ve cok korkmustum.Bu ölüm de bana ikinci depresyonumu yaşattırdı.Ölümü anlamıyordum, bana ürkütücü geliyordu.Üçüncü ölüyü 21 yaşında gördüm,ama bu diğerlerinden çok farklıydı.Ölen kişiyi uzun zamandır tanıyordum,en son bir yıl önce görmuştüm,bana sitemde bulunmuştu,artık beni görmeye sık gelmiyorsun diye,O kisi dedemin kardeşiydi 60 yaşlarındaydı.Camide Ölü yüzüne uzun uzun baktım,yüzü güzeldi.Yüzünü görünce duygulandım,ağlamamak için kendimi zor tuttum.Hayatımın en büyük depresyonlarından birine girdim.Artık her şey anlamsız geliyordu,günlerce dogru dürüst yemek yemedim.Eger yaratan varsa ölümü neden yarattı ki,eger ölüm varsa yaşamanın anlamı nedir ki.Düşünsenize yaptığınız her şey ölümle birlikte sıfırlanıyor, kazandığınız paraların,yaşadığınız aşkların,kariyerinizin hiçbir anlamı kalmıyor.Günlerce bunları düşündüm,ve düşündükçe her şeyden soğudum.Gördüğüm ölü yüzleri unutamıyorum.Sanki o yüzler bana,bu yaşam hiçbir şeye değmez diyor.Bilen biri varsa bana ölümün manasını anlatsın!

http://www.cine5.com.tr/haber.asp?id=1212

Sevgi; ekmek gibi, su gibi, alınan nefes gibi, insanı hayata bağlayan, insanı insan yapan tek şey…

Çoğu insan sevgiye vakit ayıramama bahanesini yaratır. “Başka işim mi yok” ya da “Sevgi karın doyurmuyor” diyerek sevgiyi arka plana almış, ona önem vermemiştir. Kimileri vardır ki ya işlerinden dolayı ya da cesaret edemediklerinden dolayı; ki bence bunlar bir mazeret olamaz, sevgisini bir cümle, bir kelime ya da en azından sıcak bir bakışla ifade edip eylemleştirmekten kötü bir şeymiş gibi sakınmaktadır. Böylece kişi karşısındakine soğuk, duygusuz biri olarak görünür. Dolayısıyla bunu seven bir kişi de olmaz.