Sevgi; ekmek gibi, su gibi, alınan nefes gibi, insanı hayata bağlayan, insanı insan yapan tek şey…Çoğu insan sevgiye vakit ayıramama bahanesini yaratır. “Başka işim mi yok” ya da “Sevgi karın doyurmuyor” diyerek sevgiyi arka plana almış, ona önem vermemiştir. Kimileri vardır ki ya işlerinden dolayı ya da cesaret edemediklerinden dolayı; ki bence bunlar bir mazeret olamaz, sevgisini bir cümle, bir kelime ya da en azından sıcak bir bakışla ifade edip eylemleştirmekten kötü bir şeymiş gibi sakınmaktadır. Böylece kişi karşısındakine soğuk, duygusuz biri olarak görünür. Dolayısıyla bunu seven bir kişi de olmaz.

İnsanlara hayat çok uzun gibi gelir. Sevgilerini belirtmek için daha önlerinde uzun zamanlar olduğunu düşünür, bunu hep ertelerler. Oysa zaman o kadar hızlı akıyordur ki bir bakmışlar vakit sona ermiş ve sonra keşke, keşkeler.. işte insan o an o kadar pişman, o kada çaresiz ve üzüntülü olurki…Siz de gizli bahçenizde yetiştirdiğiniz, açtırdığınız çiçekleri sevdiklerinize sunmayı iki eliniz kanda olsa bile bilin. Unutmayın bu işi eğer ertelerseniz bir gün çok pişman olursunuz. Sevmeyi bilen kişi sevilmeye de layıktır.