bildirgec.org

http://kelebeknehir.blogspot.com/2007/12/titre-ve-kendine-gel-kapka-camias.html

Atatürk’ ü çoğu resminde sigara içerken görürdük…Ama rahmetli devlet kurucumuz artık sigarayı bıraktı…Evet, Kültür ve Turizm Bakanı Atatürk’e sigarayı rötuşla bıraktırdı.

Şimdi ben bu olayı anlamaya çalışmak istedim, ama anlamıyorum, anlamaya çalışmamaya karar verdim.

Sigara zararlı, peki…Karşı olalım hepimiz, çocuklarımız için, yeni nesil için, propogandası, reklamı yapılmasın….Bununla ilgili her türlü alınabilecek ticari karara saygılıyım…

Ama Atatürk’ ün sigarasına rötuş…

Neden?

Gün geçmiyor ki bir hayvan türünün daha genleriyle oynanıp tuhaflaştırıldığını görmeyelim. Bu seferki örnek ise , buradaki habere göre, Ankara kedileri. Güney Koreli bilimadamları bu kediciklerin genleriyle oynayıp onları karanlıkta parlar bir hale getirdiler. Amaç onların florasan proteini üreten genleriyle oynayıp insanlar için genetik hastalıklarda kullanılabilecek tedavilere katkıda bulunmak. yani insanlık adına.. Ama kimse düşünmüyor bu hayvanlar daha ne kadar yaşayacak diye. Yüzlerce işkence ve deneye maruz kalan hayvanlar bu haberde de görüldüğü üzere daha deney tamamlanamadan bile ölebiliyor. Burada da doğan kedilerden biri ölü doğuyor, gerisinin ise ne kadar yaşayacağı meçhul. Bu arada güya bu yöntemle elde edilecek gelişmeler nesli tükenmekte olan hayvanlar için de yardım kaynağı olabilcekmiş. Ama tabiki öncelikli amaç insanlar, çünkü biz daha değerliyiz değilmi? işte buna inanmıyorum. Hepimiz değerliyiz. Kedi de nefes alıyor, kuş ta.. Ayrım yapılmasına, onların sırf insanlığın geleceği adına deneylere maruz kalmalarına kızıyorum.
Kızarak yazımı bitiriyorum..

http://ladress.blogspot.com/2007/12/isiz-cem-uzann-sakall-yeni-imaj.html

http://www.arabolge.org/?q=node/6

peşin peşin söyleyeyim. koca ragıp paşanın dizelerini okumasaydım bu yazıyı yazmayacaktım.

eğer maksud esersemısra-i berceste kafidir.

ragıp paşa; “kalıcı bi eser bırakmak istiyorsan hayran olunacak mucize bir mısra bırakmak kafidir diyor” .haşa böyle bi yeteneğimiz olmadığından, kendimizi bu unutulmuşluğun karanlığından,hatırlanmanın nurlu ufuklarına nasıl çıkarırızın hesabını yapmaktan gayrı çaremiz olmadığının farkındayız. Gayretimiz bu yönde. bir nevi ebedileşme arayışı da diyebilirsiniz. halet-i ruhiyemiz bu.
hatırlanma öyle bir şey olmalı ki, herkese yüksek duygular ilham eden yüce bir hareket. aslına bakarsanız birazdan açıklıyacağım fikrim, tabandan gelen yoğun talepleri de karşılayan bir düşüncenin ürünüdür. tabana kayıtsız kalamazdım.
kalıcılığımı,ölmezliğimi yaşatacak fikrim şu;
” geleneksel koza, öykü ve şiir yarışması”
baktım, yasalarımızda öyle ” yarışma ” düzenleme konusunda pek fazla kısıtlama da yok. isteyen herkes yarışma düzenleyebilir.
şu sıralar yarışma yönetmeliği üzerinde çalışıyorum. jüri müri olmayacak, kendim seçip kendim belirliyeceğim. sorun ödülü tespit etmek ve bir sponsor bulmaya kalıyor. yarışmanın düzenleyecisi ve tek seçicisi olma fikrim sizleri endişelendirmesin; aksine bu tür yarışmaların “tek” elden yönlendirilmesi tartışmalara ya da itirazlara mahal vermez. bendeniz burada sadece sosyal bir katalizör görevi yapacağım. yeter ki, katılımcılar yarışma kurallarına uyan, iyi huylu ve uyumlu insanlar olsunlar. kaybedenler de sebebi sistemde değil, kendilerinde aramalıdırlar.
mesleğimiz icabı şu “kristal elma” yarışmalarında çok boy gösterdiğimizden bu işlere az çok yatkınlığımız var sayılır.
kafamda ödül olarak, 10 milyar gibi rakam belirdi. parasında değilim 15 te olur, ama niyetim roman ve şiir yarışması savaşı yaratmak değil. bu yüzden tavanı düşük tuttum.
yarışmada konu kısıtlaması yok.”hayatım roman” diyen arkadaşlarımız için önemli bir fırsat olduğunu düşünüyorum.

andınız, önyargılarıma kurban olayım hadisesi… mi?
urfa’sına, tasına tarağına, çerağına kurban olduğum memleketim!

darasını aldık fikrin.
bu da çok şık oldu, di mi min gayr-i haddin?
şiir, roman ile hikâyenin üvey kardeşi!
şiir, at kubura, çek şifonu üşümesin!
imle hadi! bas, git! artık… jaco ile yakup…
imleyin dedim! hadi! mimleyin isterseniz bu kelimemi de!
kelile ile dimne’den hepimize mi ne!
âh min’el ölüm!

en büyük ikramiye ölümdü ya ha bire!
bire iki veren celselerde…

düşünde bile düşünme! dandini dandini india… dandana dandana dandanakan!
cehalet, bol “reyting”li yarışmalarda hep ilk beşte!
size pörsük bir fikri porsuk çayı versem?
hamdi’ler böyle bir güruh diler!
kumar iyice d’evcilleşti…
kanadalı bir düşünür için çok acele bez aranıyor!
global köy-kentlerin muhtarı, ihtiyar heyetine de sokmuyor bizi!
imece usulü hep ab-ı kan revan!
yeterince kapalı olmadı di mi?
kapalı olmak suçmuş! suçun dizesi, türbanı yoktur!

Çok sevgili arkadaşım,
2002 yılında yazılmış bir yazıyı tazelemişsin. Çok da iyi yapmışsın. Sayende okuduğum yazı ve ilk yorumlar önce sıcacık sardı beni, “işte böyle olmalı, tartışma bu dedim, kızdım kendi kendime. Yazdığın yorumlara yorum mu diyorsun ey lorienn!, bak gör nasıl oluyormuş eskiden” dedim… Dedim demesine de yorumları bir bir tararken tanıdık bir rüzgar esti, sonra rüzgar hırçınlaşıverdi… Yağmur bastırdı aniden, kimi bir şemsiye altında birleşti kimi tek başına yağmura bıraktı özgür ruhunu bir yığın damla birleşti ufacık bir göl oluştu. Ara ara güneş gösterdi yüzünü… biriken sular tam kurumaya yüz tutmuşken sen geldin sevgili arkadaş yıl 2002 yi 2007 ye bağlayıverdin. Çok uzun varsaydığımız kısacık bir an….. Buranın rengi hep aynıymış demek!.. Biz aynıyız… Değişmek mi? Hayııııııııııııııırrrrrrrrrrrrrrr!….

hafif uçurtmalar…

http://www.hastaneler.gen.tr

http://www.habervitrini.com/haber.asp?id=277250