bildirgec.org

Durmadan bir şeyler anlatıyordu.

O şeylerden biriyle tam gerçekten ilgilenmeye başlamışken bir bakıyordum, çoktan almış başını gitmiş kelimeler çok başka bir yere.

Yaşanan durumların bu kadar süratle birbirine eklenmesi, ortaya ilişkisi olmayan onlarca parçadan oluşan karman çorman bir şey çıkarıyor, bir türlü bir bütüne ulaşmayan o parçalarsa bana O’nunla ilgili hiçbir şey anlatmıyordu.

Oysa neden konuşurdu ki insanlar?! Yaşadıklarını neden paylaşırdı bir başkasıyla? Susarak da konuşarak da, birilerinin yanında aslında tek yaptığımız anlatıp durmak değil miydi kendimizi?

Bir dakika kırk saniye. Kapağı kapanan telefona bakarken bir iç çekiverdim. Bir iç ki, ömür var içinde; bilen bilir.

Küçük bir konuşma. Şurada bir haber gördüm, okudun mu? Bıla bıla. Yapılan küçük yorumlar.
-Sen nasılsın?
-İyiyim.
-Sen nasılsın?
-İyiyim.
-Tamam canım.
-Tamam.
-Öpüyorum.

Kapanan telefon. Ne bitti? O kim, ben kimim? Neden bu haldeyiz? O kim, ömrüm? ‘Ben olmasam da olur, o önemli’ dediğim varlık… Ne kadar konuştuk? Bir dakika kırk saniye. Nerdeyiz, neden? Oysa en uzak, hiç de kanım olmayan ve aynı rahimde döllenmeyen tohumlarla gün boyu ne gereksiz konuşamaları ne çok yaparken; nerdeyiz?

İletişimemek diye bir kelime yok belki ama olmalı ,çünkü iletişimsizlik iletişimemenin tam karşılığı değil, arada hiç bir iletişim olmadığını kim idda ediyor iletişim öyle veya böyle var ama ve lakin iletişimde sorun var ,,,bu zaten genel hastalığımız…

Devamlı anlalşılmak istenmek niyeki neden anlaşılmayı bekliyoruz mesele farklı olduğumuzu ve birbirimizi gerçekten anlayamayacağımızı anlayıp bunu kabul etmek ,,,yapılabilse hiç kimse anlaşılamadığından dem vurmaz bunu zaten normal birşey olarak görürdü ama biz anormallikleri normal, normal olan şeyleri anormal görmeye başladık gibi geliyor bana, sizce de öyle değilmi ne dersiniz?

Öyle böyle derken büyüdük, kendi yuvalarımızı kurduk. Ailemizde gördüğümüz yanlışları yapmamak için özen gösterdik. Çocukları yetiştirmek için bilimsel yollara başvurduk. Kitaplarda yer alanlar evimizdekine uymadı hayal kırıklığına uğradık.Belki biz yanlıştık ama bunun sonuçlarını ancak kurduğumuz düzen içinde büyüyen çocukların ilerideki davranışları ile anlayacağız. Uzun bir süreç çocuk yetiştirmek ancak bunun en büyük ve değişmez kuralı ise eşler arasındaki uyumdur.Mutlu bir evlilik yapmak herkesin dileği ve beklentisidir. Kimse ayrılmak ya da sürekli tartışmak için yuva kurmaz. İyi niyetlerle başlayan evlilikler bir süre sonra iktidar savaşına bile dönüşebiliyor. İletişim eksiliği ya da hatası yaparak yaşayarak hem kendimize hem eşimize dünyayı dar ediyoruz. Oysa ömür ne de kısa…