Siyah şalını omzuna atıp ana binadan bahçeye açılan kapıya doğru ağır ağır sürükledi ayaklarını. Ne zamandır doğru dürüst yürümediğinden ayak tabanı küçük bir çocuğun dengede durmaya alışmaya çalıştığı zamanlardaki acemiliğe basıyordu.
Kapıdan çıktığında ılık bir yaz rüzgârı yüzünü yalayıp geçti. Etrafı süzdü boş gözlerle kimsecikler yoktu. Yaz günü, bu kasvetli ve sıcak hava herkesi öğle uykusuna teslim almışken, gözüne ne gece ne gündüz uyku girmeyen bir tek o vardı.
Bugünlerde içimi bi huzursuzluk kaplıyor nedendir anlamıyorum. Okulum bitti bi iş bulmam lazım bir de askerlik yaklaştı sevdiklerimden ayrılcam acaba bunlardan dolayı mı diye düşünüyorum. Ama sorumun cevabının bu olmadığına karar veriyorum aniden.
Çünkü bunları düşünen birisi sevdiklerine daha yakın olmaya çalışır. Bense arkadaşlarımdan,sevdiklerimden kaçıyorum veya kaçmaya çalışıyorum sürekli. Bende anlamadım kendimi 🙁 Bi huzursuzluk bi karamsarlık kaplıyor duruyor içimi son günlerde…
Tabii ki böyle kestirip atmıycam çabalıycam, direnicem, hayata tutunmaya çalışacam. Ama bi an bi arabanın arkasında yazan o 3 kelimeden oluşan cümlecik aklıma takılıveriyor:
“YA UMUTLARDA BİTERSE?”…
Bütün sıkıntımla,belki televizyonda içimi açacak birşeyler bulurum hevesiyle bastım kumandanın yazısı silinmiş düğmesine.Bir ara televizyon hayatıma öyle bir girmişti ki,artık kumandayla vakit geçire geçire yazılar silinmiş.Üstünde yazanlara gerek yok ki.Zaten aklımda.Hangi tuşa basacağım diye düşünerekten açtım televizyonu.İnşallah izlenecek türden birşeyler vardır diye geçiriyordum içimden.Kanalları gezmeye başladım.Birinde şarkı söylemek lazım gibisinden bir program vardı.Bir zamanlar buz pateninde kaydığını sanan Zeynep Tokuş mu sunmaya baslamış ne?O programı da buz patenini seviyorum,belki birşeyler çıkar diyerekten bir defa izlemiştim.Sözü geçen kadının hareketleri reklam kokuyordu zaten.İşte bak bir programda kendine yer bulmuştu bile.Sonra geçenlerde de kanalın birinde Asena vardı.Diğer kanalda Okan Karaca mı ne öyle birşey?tTelevizyon izlemiyorum sanıyordum bayağıdır ama bakıyorum da hayatıma girivermişler.İsimleri bile ezber olmuş.Nasıl oldu acaba?İyi reklam diye buna derim işte.Adam ismini ezberletmiş mi bana,ezberletmiş.E sorun yok o zaman yaptığı reklamla ilgili.Neyse,geçtim o programı da.Baktım baktım.Karşısında miskin miskin oturacağım birşey bulamadım.Yapacak birşey bulmalıydım.Elim,kolum boş kalınca aklım hep düşüncelere kayıyor.Geçenlerde başladığım kitapta kabak tadı vermeye başlamıştı.Hep aynı hep aynı.Ne yapsam ne yapsam…Yok,hiç birşey yok.
En iyisi düşüncelerime döneyim ben yine.
Bu sabah ne kadar huzurlu,neşeliydim uzun bir süreden sonra.Neşemin sebebini düşündüm bir süre.O kadar nadir neşeleniyorum ki.Huzuru bulduğum an salaklığıma doymayayım ,hemen sebep aramaya başlıyorum.Sebebi havaların ısınmış olması olabilirdi.Veya yakında tatilimin olmasıydı.Akşam olunca herkes bir yerlere dağılmıştı nedense.Evde kimse yok…S. nerdeki acaba? Ameliyat yerleri daha iyileşmedi,yatıyordur.Offf kuzeninin o koca kafalı sevgilisi cok rahatsız edici bir kız.Bakışlari itici.Ödümü yarıyor desem yalan olmaz.Neden öyle bakıyor o koca kafalı kız.Yok yok içinde bir kötülük var ama çözemedim.Erkekler çok saf…Cidden anlayamıyorlar.
Yine anılarım canlandı aklımda.Kötü olsun iyi olsun hiç birşeyi unutmadan canlı haliyle yaşatmak istiyorum hep.Birşeyi de unut be canım ne olur sanki.Sana yapılan bir haksızlığı da unut.Es geç.Yok olmuyor,yapamıyorsun değil mi?Başka bir zaman diliminde de bahsetmiştim,beynimin anıları geçmişe gömme,arşive kaydetme gibi bir fonsiyonunun olmadığını.Unutamıyorum hiç birşeyi.Neden dünya bu kadar haksızlıklarla dolu ve neden bir Allah’ın kulu bile beni anlamak istemiyor.Çok mu zor anlaşılır bir kişiyim ben.Annem desem…O zaten anlamamak icin can atıyor.S.desem…Aman o da kendi derdinin peşine düşmüş bir tek.Dünya umrunda değil.Tek derdi acıları,ameliyat yerlerinden dolayı rahat hareket edememesi.O ameliyat olduğundan beri iyice boşta kaldım zaten.Ne doğru düzgün konuşabiliyoruz ne de başka birşey.Arkadaşlarım desem…Onlardan ne ara bu kadar uzaklaştım,farkında bile değilim.Of yalnızım yine.Unutmak istiyorum herşeyi:(
Bu halim fırtına öncesi sessizlik gibi geliyor bana.Birilerine patlayacakmışım gibi…İnşallah öyle olur,inşallah içime gömmem herşeyi.
Gerçekten hafifim.Özellikle bu sıralar..Sorumluluk sahibi olmamak insanı mutlu ediyor zannetmeyin.İşsiz, güçsüz ordan oraya salınan biri olmak hiç te zevkli değil.Öyle ki karısı hapşırdığında ‘etrafa milyonlarca bakteri saldın’ diyecek kadar hayatı ciddiye alan bir babanın kızı, 7-8 yaşlarındayken oyun oynamanın ciddi bir iş olduğunu sanan ve peşini oklavayla kardeşinin kovaladığı,oyun için uğruna odasının camları kırılan bir ablayım ben. Yani enteresan yapılar ve duygular içinde büyüdüm ve böylece sıradan olamadım.Sıradan olamadığım için zengin koca avcısı bir kız olamadım, ilişkilerinde bile hesap öderken Alman usulünü dile getiren taraf hep ben oldum..Çalıştığım yerlerde üstlerin haksız olduklarını çok ama çok rahat dile getirdiğim için 2-3 ay sonra şutlandığım oldu benim.(Halbuki tek istediğim gerçekçi olmaktı)Sıradan olamadığım için hep bir ağırlığım vardı.Bu dünyada bir anlamı olan kütlemin bilincinde mutluydum ben bir süre öncesine kadar.Şimdi düşünüyorum da, aslında öylesine olmak,yarını umursamamak,idealist olmamak mı gerekiyor?
Zor,zor..Doğrunun ne olduğunu bilememek zor.Ama bir gerçeğim var:Ben bu aralar hafifim ve mutlu değilim…
