bildirgec.org

Kalbimin ayarı yok artık,
sevebildiğimce seveceğim seni,
yüreğimi kesip öldürmeme az kala,
kafam karışmış, içim bulanmış
kalbim dağınıkkken,
bozdun tüm cinayet planlarımı.

Her sabah küsüp, her sabah barışmak,
hep vazgeçmek isteyip,
her seferinde daha da yaklaşmak,
seni yaşamanın tadına varmak.
Yüreğimi ortadan kaldırmamama sebep.

Artık çözdüm umutlarıma taktırdığım ipleri,
ne zamandır çiğnemiştim üstlerini
bomboş ve bombok olan kafam
alabildiğine dolu artık.
Artık kalbimin sesini kısmıyorum,
gözlerim de alabildiğine açık.
gece oldugu zaman, ayda yok yıldız da,
sadece sen varsın bundan sonra.
gözlerimi açmaktan korktugum anlar bitti
bildiğimi okuyorum şimdi.
Bildiğim gibi seviyorum.
Hayatım paramparçayken
parçaları yapıştırdım.Sadece iki büyük parça var şimdi.
sen ve ben dememi bekleme.
Senden önce ve senden sonra.

Hayatın içine edercesine,
kırgınlık ve aldatılmışlıkların ortasında,
ne dünya ne İstanbul kimin umrunda.

Ne söylesem az,
içiçe geçmişlik duygusu,
birilerini mahvetmek hayatın tek amacı,
hayaller bile acı çektirmeye yeminli.
Herkes mutsuz, mutlu görünenler de alaycı.

Nerede iyi biri var,
bir akılsıza çakılmış.
güvenilirler korkmuş,
bilgililer yorgun,
adam gibi adamlar kayıp.
Doğruyu bilenler ise körkütük aşık.
Aşık ve acı çekmekte.

Bugün aşık oldum.
Hemde akıl almaz bir hızla,
gecelerin sıkıcılıgından uyuyamazken,
sabaha az kala yine ayaktayım.
Bu kez heyecandan uykuya hasretim.

Korkularımı çöpe attım.
Sol tarafımda bir yerlerim kaşınıyor,
aşk bu biliyorum.
Ve bu aşk bana
pişmanlık ve acı olarak geri dönecek,
ama heryerim yanıyor yine de
zamanlı,zamansız

Aşık oldum bugün,
kimbilir kaçıncı kez,
anlamadıgım şeyleri,
anlıyormuş gibi yapacagım.
Yalandan gülümseyip,
kafa sallayacagım.

Aşığım,
artık dogrulardan uzagım.
Bir süre sonra,
ölenle ölmüş,
kalanla kalmış olacagım.

Artık birşeyim var,
ama neyim bilmiyorum.
Belki herşeyim,
belki hiçbirşeyim.

Aklın esir aldığı bir köle de benim.
Göztepe’de yıllardır ikamet ettiğim halde sizin çok iyi farkına varıp da benim varamadığım portakal ağaçları orada duruyormuş meğersem.Hem de en sevdiğim renk olan turuncu turuncu!

Hep siyahları görmüşüm;masumlukları,temizlikleri,mutluluğu,aşkı,sevgiyi,tüm güzellikleri demirden bir duvar gibi arkasında aç susuz bırakan siyahı görmüşüm.Unutmuşum beyazı,maviyi,turuncuyu,sarıyı.Ancak kış aylarında,televizyonların on saniye yer verdiği kar manzaralarında görür olmuşum beyazı.Sonra yine haber sunan o güzel insanın yüzündeki acımsı ifade,bir kötü haber daha…SİYAH Ardında gülen bir yüz,belli ki iki medyatik insan aşklarını itiraf etmişler yine;onların beyazları işte,tekrar acımsı bir ifade,5 ölü 10 yaralı!!!Bir gülüyor bir ağlıyor spiker,yani siması öle söylüyor.Kendi de farkında değilne yaptığının,içindekileri bilmiyor,ağlamalı mı gülmeli mi,ya da sadece rolünü mü yapmalıen güzel ve en mağdur şekilde?Ona da öğretilmişti.Bir robot gibi,bunu okuyunca tebessümü yerleştir yüzüne,bunda ise kaşlarını öyle bir şekle sok ki yüzündeki acıma duygusu kimsenin gözünden kaçmasın.

Ezeliyetsiz ve bekalı duygularımız sandığımızın aksine son bulmaz sonlu bedenlerimizle birlikte.Hepsi aslında bize ait olup bizden çok önceleri doğmuş birer ruhlar ve bu efsunluktur belki de bizim onlara daha da bağlanarak daha insan olmamızı sağlayan.Gözünü kırpmadan bir insanın canına kıyan, yeni doğmuş bir bebeğin ırzına geçen,beyninin duygusuzluğa programlandığı androidlerin diğer adı ise sıradanlıktır her şeyi maddi görüp ne efsuna ne ruha tapınan… Başkalarının duygusuzluğudur çoğu zaman bizim duygularımızı ortaya çıkarıp depreştiren,bi kabullenemeyiş, insan olduğunun en farkında olduğun zamanlarda kocaman insansızlıkları görmek duygu havuzunda can yeleği ile dahi ve hatta boğulmamıza vesiledir.

Her dinlediğimde anıyorum seniKalbimin içinde bir yerlerden bana el sallıyorsunGörüyorum seni,Fakat ne kadar hızlı koşsamda yetişemiyorum sana

Sana dokunmak istiyorum, sarmak istiyorumSarıpta bırakmamak istiyorum..Fakat bir ses seni iyice bulanık hale getiriyor…Artık ulaşılamaz oldun benim için,Ve senle buluşmak için;Akşamı beklemekten başka çarem kalmıyor…

Bir serçe kadar narin ve ürkek duygularım; hayatın anlamını ararmışcasına bakıyor etrafa,izliyor olanları…Düşünüyorum, anlamaya çalışıyorum. Yapamıyorum kalbim buna izin vermiyor. Seviyordu çünkü. Seviyordu sevmesine de; karşılık bulabilir miydi? “Belki bir umut!” diyordu hep.Olan olmuştu çok geçti artık birşeyleri telafi etmek için.Son sözü son cümlesi “Seni bir serçenin gözyaşı kadar seviyorum sevgilim.”demek oldu. Karşısındakinin şaşırdığını görünce; düşünmesini beklemeden açıklama gayretine girdi.”Çünkü…” dedi durakladı birkaç saniye. Sonra devam etti baştan alarak tek bir seferde söyledi. “Çünkü sevgilim serçeler ağladıklarında ölürler!” dedi ve sustu.Artık gözler konuşuyordu.O anlam dolu bakışlar karanlıktan aydınlığa çıkmaya yeter miydi? Yetmedi…Çocuk hiçbirşey demeden arkasını döndü ve çekti gitti…

Farklı diyarlardan,
Birleşti duygular,
Ve göz göze geldiler.
Ben göremedim onu,
O göremedi beni.
Duygular nerede?
Bilinmez diyarlarda,
Ya da semada.
Geriye kalan ne?
Hoş bir seda,
Yâda semada!

http://en.wikipedia.org/wiki/Image:Australian_Shepherd_puppy_red_merle.jpg

İnsanların sadık dostları olarak bilinen köpeklerin neden insanlarla yakın ilişki kurabildikleri belki de insan yüzündeki duyguları anlayabilme yeteneklerinden kaynaklanıyordur.
Araştırmalara göre insan yüzüne bakan köpekler gözlerini sol tarafa yani yüzümüzün sağ tarafına çeviriyorlarmış. Bunun nedeni olarak ise insanın yüzünün sağ tarafının duyguları daha iyi belli etmesi olduğu düşünülüyormuş.
Lincoln üniversitesinde yapılan araştırmalara göre bu “bakışın sola kayması” sadece insan yüzlerinde oluyormuş, şöyle ki: Dr Kun Guo liderliğindeki ekip 17 köpeğe insan yüzleri, diğer köpek yüzleri ve cansız nesneleri göstermişler; ama sadece insan yüzü resimlerinde “sola kayış” görülmüş.

Kaynak: http://www.telegraph.co.uk/earth/main.jhtml?xml=/earth/2008/10/29/scidogs129.xml

http://ladress.blogspot.com/2007/11/beyin-ile-ilgili-bilinmeyenler.html