bildirgec.org

Bugün ablamız ve eşi yıllık izinden geliyorlar, tatil beldesi öncesi eşinin memleketi olan Gaziantep’e gittiler ve dolayısıyla benim burnuma baklava, kahke ve antep fıstığı kokuları gelmekte. Hemde kabuklu, kabuksuz envai çeşit.

Fosfor, Oleik asit, Omega-6, vitamin A, B1, E gibi içeriklere sahip, kolesterol düşüren bu fıstık ülkemizin en önemli tarım ürünlerinden biri. İran’dan gelen ucuz ve kalitesi düşük olan fıstıkla kıyaslanamayacak kadar da güzel.(Türkiye dünyanın üçüncü büyük fıstık üreticisi)

Şıpıdık terliklerimi geydim, elime de aldım kahkemi,
gözüm emmimgilin bahçasine kaldı.

Tamatos, balcan, hıta hepisi yetişiydi, amma emmim yememizi istemiydi ki. Onun gendi malını kimseye vermediğini cümle alem biliydi.

Emmim mırhızın tekiydi, elindeki tek çöpü bile atmiy, biriktirip duriydi.

Emine bibi, çok kızıydı buna, “Çerçöpü neyniycin herif, feleen çapıdına taş mı bağlıycın” diy, emmime kızıydı.

Emmim heç oralı olmıydı valla, gendi bildiin yapıydı.
Diydi ki; “Avrat işime garışma, madeyin ortasına zumzuunan kodum muydu, balkısından duraman haa!…”

aaah ah. ne zordur bilemezsiniz.

malumunuz bayram tatili hafta sonuyla birleşti 5 gün tatil. hemen kaçtım bir yerlere. minik bir gap turu ( evet ayakizi grubu ile). dolaşırken onlarca yere uğradık. bunlardan biri de urfa idi. ve sonra da antep.

urfa’ya gidip de poşi bağlatmamak olmaz değil mi. ben de herkese uydum bağlattım. urfa’da hayli dolandım, başımda poşi üzerimde süpermen desenli tshirt ( bunun türkçesi nedir yahu ? )

sonra bindik otobüse, başımda poşi üstüm süpermen. indik antep’e başımda poşi üstüm süpermen.

hava da hafiften kararıyor, bizler de çarşıyı dolaşıyoruz . gözümde fotoğraf makinem ne bulsam çekiyorum başımda poşi üstüm süpermen. bir yerde baharatçılar kuru yemişçiler var, o açıdan bu açıdan derken dalmışım. bi ara bi delikenalı gelip “nereden abi ? ” dedi ankara dedim sıcak ve samimi. sorna bunu soran delikanlı pazara doğru dönerek “ankaralı süpermen abi pazarımıza gelmiştir” diye bağırdı ve bir alkış koptu. ulan gülsem mi ağlasam mı ne yapsam kaldım ortada. bizim ekip de gaza geldi sırıtıyor herkes. hemen vizörü gözüme yapıştırıp yüzümü kapattım, hem fotoğraf çekiyorum hem de kaçmaya çalışıyorum ama ne mümkün. millet aldı sazı bir kere her kes “süpermen abi” ile başlayan bir şeyler söylüyor. aha dedim internetten “yurdumdan insan manzaraları” köşesinde hazır ol kendini görmeye, antep’in sokaklarında başımda poşi üstüm süpermen.

antep’ten bir pazarlama şaheseri daha 🙂 düşlerin ötesinde ahtapot 🙂

merhaba günnükcan,

sen bu yazıyı okurken ben kahvaltımı yapmış, çayımı yudumluyor olacağım. evet evet, bu saatte kahvaltı!

kısa özete geçiyorum:
1. 24 saatin 20’sini evde geçirip o kadar yemek yedikten sonra evde kod yazmaktan, patates yumrusu gibi bir şey olup çıktım efendim. önümde benden habersiz yapıştırılmış gibi duran göbeğim beni rahatsız etmelerde… kendisiyle pek yakında ilgilenmek gereği doğdu. hele şu çalışmalarım bir sonuç versin bakayım…

2. beşiktaş’ta güzel bir lokanta olan ali baba restaruant’a gitmiş idik. ekmeğin üzerinde kalan unlardan dolayı, tutmuş olduğum tuzluğun elimden fırlayıp yere düşmesini engelleyememiş bulundum. oranın garsonlarına garip bir eğitim veriyorlar sanırsam. niye dersen, ne yaparsan yap; ilginç bir şekilde gülümseyip rahat etmeni sağlamaya çalışıyorlar. bunu anlatmamın nedeni şu ki; garsonlar “hiç önemli değil aaabi” dedikten 3 saniye sonra yan masadan aldığı tuzluğu masama koymak istedi. ve o da düşürdü tuzluğu! içimden dedim ki, “valla hakkaten önemli değilmiş sanırım”!