Neden sevgi hep içime tıkanmış bir hıçkırık olsunNeden sevgiyi değil de, sevgisizliği öğretiyorsunuz?Neden güveni değil de ,kuşkuyu öğretiyorsunuz?Neden iyiliği değil de, kötülüğü öğretiyorsunuz?Neden bütün bunlara karar vermemi engelliyorsunuz?Tutkularımın, düşüncelerimin, isteklerimin, amaç ve hedeflerimin ne kadarı gerçekten kendime ait, kimin yaşamını yaşıyorum? Hayat benim, ama kontrolü kimde?Önemli olan başkalarının değil benim ne düşündüğüm değil mi?Hayatın büyük bir bölümünü kaçırmış olabilirim belki ama yeniden keyif alamazmıyım?Hep incinmekten, üzülmekten korkarım.Endişelerim vardır ve bir çok duygumu bastırır üstünü örter, yokmuş gibi davranır onu sonsuza kadar yaşamaktan kaçarım.Başkalarının korkusu, benimde korkum olur.Onların sınırı beni de sınırlar.Büyüdükçe umutlarımı, güvenimi, masumiyetimi, kendimi kaybetmekten korkuyorum.Yarın düşlerimde yatmıyor mu oysa.Düşlerimi kaybetmeden, çaldırmadan yaşamak bu kadar mı zor.Çevremde bir çok düş katili varken, gücümü elimden almaya çalışırlarken elimdeki mumlar ne kadar aydınlık sağlayabilir?Bazen büyüdüğüme pişman oluyorum.Neden büyüdüm ki? Çocukken sahip olduğum yetenekleri kaybediyorum zamanla.Keşke hep çocuk kalsaydım, ya da hayata çocuk yüreği ile bakmayı başarabilseydim.O zaman kin tutmazdım, herşeyi hatasız yapma takıntılarım olmazdı, içimde kötü duygular barındırmazdım.Yenik düşüyor herşey zamanaBiz büyüdük ve kirlendi dünya
yorumlar
hımm
@sahinden sofistike mi buda 🙂
@arseli büyüdüğüne pişman olma, her yaşın kendine özgü güzellikleri vardır onları yaşa. Pişmanlıkla zamanını geçirirsen bu günlerine de yanarsın. Çocukluk hepimizin için bir özlemdir. Nasıl ki çocukken büyümek istiyorduk aynen öyle…
Çocukken büyümek istiyorduk çünkü o zaman hep şunlar vardı kulaklarımızda” daha çocuksun anlamazsın , çocuksun yapamazsın ,çocuksun,çocuksun,çocuksun” Büyüklerin dünyasına bir an önce girebilmek için can atardım.Büyüdüm de ne oldu.İçimdeki çocuğu öldürdü bu sahte dünya.
O insanın dünyaya kendi bakış açısı, büyüdüğü halde çocuk ruhlu insanlar az mı zannediyorsun? Zamanını ahlarla vahlarla geçirme her anına değer ver kıymetini bil.. Çünkü artık çocuk olma gibi bir şansın yok…
insanların duygusuzluğu, horoz şekerlerini unutturdu çocukluğumuzda… akabinde; “hep çocuk kalsaydım” başlıklı yazılarımızla donattık kendimizi!
haklsın @pelitas bu hoşnutsuzluğun hepsi insanların duygusuzluğu, bencilliği yüzünden
ben bu tarz yazıları lisede kafayı cezmi ersözle bozduğum zamanlar yazardım. sonra bir baktım ben falan kalmamış ortada cezmi ersöz olmuş gitmişim… ayrıca bu tarz melankolik yazılar sizin ruh halinizi anlatabilir, ama birkaç yazınızı okudum, onlarda da bu ruh havası hakim. haksızlık etmek ya da kırmak istemiyorum, bende bazen melankolizme kapılıyorum ama hep melankolizm olmaz böyle. bence artık silkelenmenin zamanı gelmiştir.olaylara farklı bir açıdan bakmalısınız…ve gerçekten ah vah ederek insan zaman kaybeder, daha fazla ah vah etmemek için harekete geçmek gerekir.
Belkide söylediklerinizde haklısınız size göre.Ama ben hep hüzünlü olduğum anlarda yazıyorum bu da benim elimde değil.O an kaleme kağıda çok ihtiyaç duyuyorum.
”arseli33 DİYOR Kİ, (06 Mart 2009 23:22)Belkide söylediklerinizde haklısınız size göre.Ama ben hep hüzünlü olduğum anlarda yazıyorum bu da benim elimde değil.O an kaleme kağıda çok ihtiyaç duyuyorum.”Sen mutlu ol, biz katlanırız..
mutlu olduğunuz zamanlarda da yazabilmenizi dilerim..
Yaşadıktan sonra yazması kolay..Yazmak mı, yaşamak mıYaşamak
teşekkü ederim