Bana yazdığın mektupları buldum bu evden taşınırken. Saklamışım her birini en derin kutuların içerisinde. Hem kaybolmasın, hem de kimse bulmasın diye. Belki kendimden saklamıştım onları. Seni bana hatırlmasınlar diye. Bomboş oda da bir başıma kaldım anılarla. Hüzün çanları çalmaya başlamıştı çoktan beynimde, gidişinin o sessiz çıglığı kulaklarımda. Birden kendimden geçtim, sanki ruhum bedenden çıkıp havalandı semaya. Titreyerek uyandım, hayallere dalıp sızıp kalmışım. Bedenim uyuşmuş, gözlerimden biraz da yaş akmış, elimdeki mektup ıslanmış.. tekrar dogruldum, oturup tekrar tekrar mekupları okudum.. Bana her yazdığın cümle tekrar içime işledi. Şimdi nerdesin nerde? Hangi uzak şehirde.?