sevgili günlükGenellikle beynim uyuştuğu zaman hayatı tadabiliyorum. Beynimin daha azimli, daha çalışkan olduğu ya da belki de daha tembel olduğu için bana genelde sıradan gelen şeyler inanılmaz derecede etkiliyor.Bazen de beyinden korkuyorum. Geçen discovery channel-da bebek ceninken anne karnında belli bir düzeye gelince düşünmeye, hatta ruya görmeye başlarmış, onu gördüm. Hayata dair bildiği, duyduğu tek şey annenin mide gurultuları olduğundan, rüyasında da anca onu duyarmış… Geçen gece rüyamda ne gördüğümü hatırlıyorum da şöyle bi vay be diyesim geliyo. (neymiş efendim 300dpi lık afişi ihmal edip 72 dpi yapmışım da işim askamış, zor durumda kalmışım vs)Yaşadığım karmaşık hayata bakıyorum daha ne kadar karmaşık olacak diye düşünüyorum. Bu kadar karmaşık olması hayattan zevk alamamama (mamama…) neden oluyor, yoruluyorum ya. “kurtar bizi bu dünyadan superman” oehAllahtan insanoğlu beyninin çok az bir bölümünü kullanabiliyor geyiği var. Bi de olmasaydı? oeh2susarım, yaşarım, öğrenirim, komik gelir tebessüm ederim.
