bildirgec.org

ne çabuk eskiyor vakit; saatler, günler, ömür.24 yaşındayım. 18′ den sonrasını başkaları için yaşadım sanki “gelecek kaygısı, kadınlar, ailem, kardeşlerim, arkadaşlarım, ve her gün azar azar içinde bulunduğum bu toplum”. öncesiniyse başkalarıyla bir arada olmayı öğrenmek için yaşadım, “örf-âdet, gelenek, görenek, ..”şimdi herşeyin ortasında gibiyim, kaygılarımdan anneme bahsetme çağını geçtim ve bilse oğlunun kara kara düşündüğünü böyle, üzülür. babam zaten umursamaz. acılarla büyüneceğine inanıyor. hem onun için “acı” başka bişey, benimkilerse şımarıklıktan öte değil.çevremdeki insanlar sürekli kemiriyo sanki beni, sürekli gardda yaşamak zorundayım. güvenebileceğin kimse yok. herkes için önce kendi çıkarları. bir de tüm bu “deli gibi fedakarım” fikrime rağmen, ortadan bakinca benim içinde önce “ben” olduğunu fardekiyorum. kimseye de kizamiyorum bu yüzden.sanırım yavaş yavaş kendimi insanların içinden çekiyorum, dünyamın sınırları daralıyor zoraki ilişkiler kuruyorum. kendime ve başkalarına daha az zararlı olsun diye.geçmişi özleyip duruyorum, masumiyetimi, kaygisizligimi, herseyden habersiz halimi. geri gelmiyor. ve geçmişte bugunler için kurduğum hayaller gerçekleşmiyor. istediğim insan olamıyorum. kendimi sürekli değişmeye zorlamamda kişiliğime zarar veriyor. bulunduğum statünün genel beğenilerine sahip, “ortalama” bi adam oluyorum. idealist olmanin yakininda bile değilim artık ayrıca. yıpranmaya, yeni bişeyler yapmaya, kafamı yukarı kaldırmaya da gücüm yok. ezberleyerek ders geçiyor, trafik polisine rüşvet verebiliyor, sıkıldığımda “tamam, sen haklısın” diyebiliyorum kolayca.kendimden nefret ediyorum, ama hayat da çok acımasız. tümüyle suç benim değil yani..

Hayat ne kadar tuhaf değil mi günlük? Yıllar yılı kullandığım yazı sitilimi artık bu sitede kullanmayacağım…”Neden lan” diyerekten, soracak olursan; site sakinleri tarafından önce kovalanmak sonra da dövülmek istemiyorum :)))Ahhh!! Günlük ahhh!! Ne bu işler böyle? Sevdiğim, bir tanem, herşeyim beni aramıyor, sormuyor….Gönlünü başkasına mı hediye etti acep?Ondan öğrendiğim bir şiirSenidün gece vurmuşlar hesapsız bir karanlığın vardiyasındasoluk yeşil kaşkolunla akarken anarşist dönmelerin barındandizginlerinden kurtulan atlar gibi coşkulu ölmüşsünölümün hayata haber olmuş diyorlar…Benseni ilk kez bir bordo şarabın köpüğünde öpmüştüm kuzgun kuzgunbelki hatırlarsın,belki temmuzdu, belki mayıs, belki de dönmüyordu dünya henüz..çıplak bir şuurun açık olmadığı anlarda bir venüsheykeliydin yontuyorduk birbirimizi birbirine dargın asırlardanneyle vurmuşlar bilmiyorum tabanca mı, bıçak mı, ihanet mi, o iri ve hırçın ellerinde hiç yuva kuramayan merhamet miçok kan kaybetmişsin, şimdi arasanda bulamazsıngri gözlerin bulamaz, siyah saçların, beyaz tenin bulamazPEKMEZ OLUP TAHİNİME KARIŞMIŞSIN, bizi abanoz bir kaşıkla karmışlar……