dediğim gibi kişisel bir şey bu. kendime adıma sevindim yalnızca.

aybaşı geldi. cebimle birlikte dolabımıda doldurmayı başardım. yalnızlıktan yaptığım şikayetlere son noktayı koydum. okurken ev arkadaşım olan volkan’ı yanıma aldım. hemde herifi ankaradan buraya getirdim. ne iş var, ne güç, ne de okul.

gel dedim… geldi…

bugünde kız arkadaşı geliyor. sanırım gelmiştir. canan.

şimdi işteyim ve eve gitmek için can atıyorum. artık evimde beni karşılayacak, gülecek, eğlenecek, yemek yiyecek, şikayet edecek, muhabbet edecek biri var.

ayyy canım ya. bu herifi acayip seviyorum. dün gece konuşuyorduk. dedi ki ” anneme seni seviyorum diyemiyorum. babamada, sevgilimede… kimseye! ama seninle telefonda konuşurken seni seviyorum diyebiliyorum…”:)

nasıl bir arkadaşlık, nasıl bir dostluk bizimkisi bilmiyorum. ama okulu bitireli bir sen olmasına rağmen hala okulda bizim ev muhabbetlerimiz anlatılıyormuş.

önceden de dediğim gibi çok şey istiyorum ve alıyorum.

her ne kadar iki aydır haftasonunu beklesem de yorulsamda mutluyum artık.

bunları neden mi yazıyorum? bilmem…

nasıl göründüğüme baktım da iyi görünüyorum.