sanirim tek basamakli yaslarimdaydim,..
Kirmizi bir “Uzay Tabancam” vardi. Ben oyle derdim,.. bastigimda tetigine ciyuvvvvv ciyuvvv sesiyle birlikte mavi mavi isildardi kirmizi govdesinin yanlari.. Kimi zaman onunla birlikte yatardim, kahvaltida birlikte sutlu ekmek yerdik. Bir gun dayim bize gelmisti, farkinda olmadan ustune oturmus tabancamin.. 🙁 cok uzulmustum,.. gunlerce, aklima geldikce aglamistim… Onun yerini hic birsey dolduramamisti o zaman. Ondan kalan, birlikte cektirdigimiz bir tek fotograf…
yorumlar
..bir oyuncak ayım vardı… Aslında tam olarak benim sayılmazdı. Ayı, evlerin müzesi, salonda duruyordu, o dolabın hep üzerinde. Ulaşılmazdı.. Annem bana, onun yürüyebildiğini söylerdi hep. Ama bozuk olduğunu 13 yaşımda anladım. Tam 5 yıl sonra. Çünkü ondan korkardım ben.. Çok büyüktü..
hala durur..sapsarı uzun saçlı, mavi gözlü.. Alındığı ilk gün anında odama götürüp ispirtolu kalemle makyaj yapmıştım nedense.. Ama sonra hiç süslü bir kız olmadım sanılanın aksine.. Bir de dikiş makinam vardı oyuncak, kapıcının kızına vermiştim, geçen gün geldi : abla bana bozuk oyuncak almışsın gerçekten dikmiyor yoksa ben mi yapamadım dedi..?! öyle işte…