Hayattan bir çok güzellik kazıdım ruhumla, bedenimle, aklımla ama her kazıdan sonra daha yapmam gereken çok kazı olduğuna inandım. Malesef yetişemedim aklımın hızına. O hep benden önce gördü, sindirdi, sahip oldu, yaşadı. Kıskanmaksa kıskanmak, kaçmaksa kaçmak oldu benim yaptığım. Durgunluk… Çok dinlendim ve çok mutlu oldum. Hala da mutluyum. Her ne kadar mutluluk adına bir inancım olmasa da. 🙂 Şimdi aklımın hızını kovalarken yapamadığım hatta yapmadığım şeyler beni düşündürüyor. Nexus yanında olamadım. Orda olmadım. Bazen inandığım şey doğrusunun bu olduğu. Herkes düşer ve kendini kaldıran gerçek kişi kendisidir. Benim hayatım hep böle gösteriyor kendini bana. Söylemek istediğim yanında olmak daha güzel yapabilirdi herşeyi ama daha kötü de…
