Yanımda hiç bir şey getiremedim. Hala ben ve ben. İçimde yorulmak bilmeyen, dır dır eden, ağlayan, hoplayan, gülen, bazen sadece duran ben. Konuşmayı unutmanın ağırlığıyla ben. Sadece içinde konuşmayı yapan hayata söylemek istediği onlarca şeyi söylemeyen ben. Hangisinin gerçekliğine inanıyorsan ona anlat herşeyini. Yalan olan hayata anlatmak anlatılanların da yalandan başka bi anlam taşımadığını gösterir. Yalan olan her varlığa her düşünceye karşı susmayı seçmişim haberim olmadan. Ne zaman ve ya neden seçmişim bilmem. Şu an yazdığım yalan dünya beni de yalanlıyor. Ama içimden geleni de durdurmak istemem. Zaten ha yalan olmuş ha olmamış neye yarar. Ah insan olmanın sosyal olma arzusu ah. seni seçmek her zaman yoruyor, kırıyor. Eh işte bazen sevindirmiyorsun diyemem. Ama her açiliş en başa dönüş oluyor. Bir gün başarırsam seni yenmeyi zaten ölü olcam. Çünkü ben sana karşı zayıf oldum her zaman. İçinde olmaktan vazgeçemedim tam anlamıyla. Ve çekiyorum her yaratını. Güzel olan ne biliyormusun göz yaşı senle hayatımda ve bunu hissedebilmek aptal bir mutluluk. Aptal mutluluğu yakalamak o kadar kolay değil sen yokken. Bu iki hayat dışındakiler ya ne olcak. Emin olun çok daha fazlalar.