hep denir insan “eşref-i mahlukat”tır diye.yaratılmışların en şereflisi…[her ne kadar tam tersi durumlarla karşılaşabiliyor olsak da!]

insan değerlidir,önemlidir vs…böyle kabul edilir en azından.kendimize değer biçiyoruz belki de olmadık yere,durup dururken…

bugün tv’ye göz atarken bu durumla ilgili bir hadiseyle karşılaştım.Boks…

olimipiyat literatüründe spor diye adı geçen bir aktivite…bana sadece kağıt üzerinde kalmış gibi geliyor.özellikle ringin çevresinde zevkinden kuduran insanları gördükçe.ruh hallerini ve onların durumunu gören ben şahısının ruh halini kelimelerle tarif edemiyorum…

horoz dövüşünü,deve dövüşünü felan yasaklarken insan dövüşünü neden pek de güzel takip ediyoruz? spor mudur sahiden? ya da 2 saniye evvel birbirlerine olanca hınçlarıyla yumruk atanlar nasıl oluyor da gong sesini duyduktan sonra sarılabiliyorlar?

ilginç,horozlar kadar dikkat çekmiyor sanırım…