Yine Ankara’nın dumanlı yollarında betondan insanların arasında kaybolduğum bir gündü yokluğun..

Birden sustu bitmek bilmeyen kelimelerin ve noktan..Birden gözgöze geldik,saniyeleri uzun sayarsan uzun ve ucuzca.Bütün büyünü kaybetmiştin,öznesiz,devrik cümlelerinle..Kimbilir ne kadınlar kelimeleriyle kendini ele vermişti,kelimeleriyle beş para etmediğini..Onlar için çekilen dertler, içilen şarapların parası yok yanlış anlama yine evin kirasını geçtiğinden söylüyorum bunu,uykusuz geceler yastığa sarılarak geçen yani aslında geçemeyen,kanlanmış gözler yaşama kankırmızı bakan ve benzerleri değil ve çok farklıları bugünü saymazsak hiç dökülmemişti kelimelere…

Yine Ankara”nın dumanlı yollarında betondan insanların arasında kaybolduğum bir gündü yokluğun..Yine bir telaş vardı herkeste ölüme doğru,oysa benim telaşım sendin ya da hiç olmamandı.Bir an düşününce, düşüncelerin yetersiz olduğunu anlıyordum,düşünsene yüzünü hiçbir zaman göremiyecektim ya da sesini rüzgar bile getiremiyecekti artık..Kendi ellerimle ve göz göre göre gömüyordum seni yüreğimin çorak,susuz topraklarına,çaresizce..

Hoşçakal sevdiğim,umudum ve umutsuzluğum..Hoşçakal gündüzlerimi geceye çevirenim..Sana kelimelerimi bırakabiliyorum ve de sevgimi,son kez….Hoşçakal sevdiğim..

Burkay Divrik..30.01.2002..Ankara..