İnsanlara yardım etmeden iyilik yapmadan duramıyorum. Bazen harekete geçmem dursa da düşünmekten alamıyorum kendimi. Yorucu oluyor hatta katlanılmaz oluyor bu iyi niyet ama ben devam ediyorum. Diğer insanlar kadar kolay banane demeyi başaramıyorum ben. Tamam bu özelliğimi aslında sevdiğimi biliyorum ama her an bunu yapmaya devam ederek geçiremem. Buna ne bedenim ne ruhum ne beynim dayanabilir. Bazen çok şey anlamış olmaktan nefret ediyorum. Anlamak bir sürü yükü getiriyor. Ve işte o anda ben eğiliyorum kırılıyorum şimdiden. Peki gücüm kalmadığında ne olcak? Gerçekten yapmam gereken işler, yardımı gerçekten hak edenler, ben ne olacağım bu durumda. Aslında bırakmak olsaydı derdim çoktan bırakırdım bu iyi bakışı hayata. Sanırım ben çoktan imzamı atmışım. Böyle mutlu ama yorgun ama iyi olduğunu düşündüğüm gibi yaşamaya alışmış ve bundan vazgeçmek istemez hale gelmişim. Herkese göre değişebilecek bu iyi kavramı için sadece şu an benim hissettiklerim bunlar.
